Şarkılarını anlamak için ingilizce bilmenizin gerekmediği ender şarkıcılardan. Bilmeyin, bir şey farketmez. Sadece gitarı dinleyin. O size zaten şarkının ne söylediğini, neyi anlattığını hissettirecektir.
eşsiz bir gitar üstadıdır.picture of the moon şarkısının benim için yeri ayrıdır.kendisini canlı dinleyemeden öldü maalesef.bize rest in peace demek düşer.
sanılanın aksine gary moore devamlı gibson les paul kullanmazdı. zaman zaman gibson les paul kullanırdı evet veya gibson es. ama genel olarak ve özelliklede kayıtlarında heritage marka gitarlar kullanırdı.
coğrafyanın psikoloji üzerindeki etkilerini incelemek gerekir gary moore'yi anlamak için. adam irlandalı. gitar soloları karşısında yorgun düşmenizin, tüm kelimelerinizin boğazınızda tıkanmasının ve soluğunuzun kesilmesinin nedeni: orada şekillenen bir psikolojiyle karşı karşıya kalmanızdır. adamın çığlıkları notaya dönüşüyor. büyüleniyorsunuz...
müzik zevkimin daha yeni yeni şekillenmeye başladığı bir dönemde, kendisine hayranlık besleyen hemen herkes için geçerli olacak şekilde still got the blues ı ile hayatıma girdi bu büyük sanatçı.
kadıköy'deki kabalcı kitabevinin* şu an bulunduğu yer olan haydarpaşa-kadıköy istasyon caddesi üzerinde değilde yukarıda akmar'ın bulunduğu mühürdar caddesinde olduğu yıllardı. fakir öğrenci halimle o zaman için iyi bir meblağ sayılabilecek bir tutara gidip üstadın ballads & blues 1982-1994 albümünü almıştım da arkadaşlarım bu yatırıma anlam verememişlerdi.
o yıllar internetten müzik bulup dinlemenin ciddi ustalık istediği, fizzy gibi youtube gibi modern zaman araçlarının bulunmadığı zor yıllardı.
takoz walkmanimle okula gidip gelirken kasedimi mutlulukla dinliyordum. üstadın tek şarkılık bir adam olmadığını da bu vesileyle öğrendim.
özellikle ülkemizde hala gary moore geniş kitlelerce tanınıp dinlenen bir sanatçı değil.
belki still got the blues hemen herkesin tanıyıp sevdiği popüler bir şarkı. ancak empty rooms gibi parisienne walkaways gibi muhteşem şarkıların bilinirliği gayet azdır.
sözü fazla uzatmak istemiyorum. zaten yazma yeteneğimi ve akıcılığımı da kaybetmiş hissediyorum. michael jackson dahi öldükten sonra bu hayatta beni şoke edecek fazla bir olay olabileceğini zannetmiyorum.
her ölüm ani ve zamansızdır fakat gary moore ustanın ki biraz daha böyle oldu sanki.
öbür taraf yaşamak için çok daha güzel bir yer oldu sanırım.
şarkılarını her çalışımda -bu ne porno müziği gibi , diye klasik türk tepkisi alsamda,
bu sefer büyük birisini kaybetti dünya , eserleriyle ve insanlığıyla bilinerek ayrıldı.
ne kadar güzel gary moore adına , keşke herkes bu kadar saf gidebilse.
sonradan ameliyatla bluescu olan fakat bluse aleminde protez bir organ gibi duran
bu adam tüm irlandalılığına rağmen ölümünü duyana kadar kalbe pek dokunamamıştı.
zaten genç ölümü onun hala hard rock bahçesindeki çitlerden bluse'un pamuk tarlalarına
geçemediğinin bir göstergesiyedi.yalnız ölümüyle kalbimi sıktı bıraktı.
bu adamın ölümünün beni bu kadar etkileyeceğini hiç düşünmemiştim. ilkokul yıllarımdı, babam still got the blues'u çalmaya çalışırdı evde. o giriş melodisi hayatımın fon müziği olmuştu o dönemde. sonra büyüdük, koca koca adamlar olduk. zaman zaman hatırladık yine o melodiyi. derken beklenmedik bir anda gelen bu ölüm haberi üzmüştür beni de. babama henüz söylemedim. duyar belki haberlerde. biraz erken oldu bu veda. ama dünyaya eşi benzeri olmayan bir eser bırakıp gitmek de herkesin harcı değil. müzik dünyası çok önemli bir gitaristini yitirmiştir. mekanı cennet olsun.
