Bugün eşimle konuşurken aklıma geldi bir anım.
Bir seferinde evde bir şey yok diye soğanlı yumurta yapabilmişti annem. Bende o yıllarda soğan yiyemiyordum. Yemeklerde de ayıklıyorum. Çok aç olmama rağmen hiç aç olmadığımı, çok uykum olduğunu söyleyip gidip erkenden uyumuştum annem üzülmesin diye.
küçükken babam şehir dışında çalıştığı için bi çocuk sen yalan söylüyorsun senin baban yok olsa akşam işten eve gelirdi demişti. çok uzun süre bunun buhranını yaşamıştım o zaman. ben de üzülünce hemen hasta olurum var ya yine hasta olmuştum şimdi düşününce komik ama o zaman burkucuydu. ilk o zaman gariban olduğumu hissetmiştim, kelimeyi duyarak hissettim yani hem duydum hem de öğrenerek hissettim :D bazen sırf çocukluktan hatırımda kalan zorbalıklar yüzünden çocuklara bi tiksinti duyuyorum.
