bir başkanın yönettiği bir ülke varmış. başkanın dediği dedikmiş, ne isterse o olurmuş, onun istemediğinin, onun gibi düşünmeyenin o ülkede yaşama hakkı yokmuş.
başkan ve yakınları lüks ve şatafat içinde yüzerken, halk açmış, perişanmış, işsizmiş, fakirmiş.
bu başkanın çok büyük bir sarayı varmış.
ben diyeyim 500 oda, siz deyin 1000 oda...
başkana yakın herkes bütün gün bu saraya gelip gidermiş, sarayın çok büyük ve geniş bahçeleri, bahçelerinde bal damlayan meyveleri varmış.
halk hep bu meyvelere uzaktan bakar, açlıktan yalanır durur, ama başkanın adamları halkın bu meyveleri yemesine izin vermezlermiş...
bir gün bir gariban başkanın bahçesine girmiş ve bir ağaçtan armut kopararak yemiş, tabi başkanın adamları bunu hemen yakalamışlar, ibret olsun diye başkanın huzuruna götürmüşler.
başkan hırsıza sormuş, "neden bahçeden meyve çaldın" diye.
hırsız "aç olduğunu, ihtiyacı olduğunu" söylemiş, başkandan kendisini affetmesini istemiş.
başkan sormuş; "seni neden affedeyim ki? sen hırsızsın, seni affetmem için bir sebep göster..."
gariban hırsız cevaplamış; "başkanım, eğer beni affederseniz size paha biçilmez bir armağan vereceğim..."
başkan alay eder; "yahu senin gibi biri bana ne verebilir ki?"
hırsız bu esnada az önce yedikten sonra cebine attığı armut çekirdeklerini çıkarır ve başkana uzatır;
"başkanım, eğer bu çekirdekleri ekerseniz bir gün sonra altın veren bir ağaç yeşerecek ve size altınlar verecektir...eğer beni bağışlarsanız bu tohumları size vereceğim..."
başkan şaşırır, hırsıza bakıp; "eh madem öyle, ek tohumları, yarın dediğin gibi olursa seni affederim, gidersin, yok dediğin gerçekleşmezse seni khk kapsamında hapse atarım..."
hırsız "olmaz" der, "ben ekemem" diye devam eder.
başkan; "neden?" diye sorar.
hırsız; "başkanım, bu tohumları hiç hırsızlık yapmamış, haram yememiş, yoksul yetim hakkı yememiş birinin ekmesi gerekir, ben bir hırsızım, o yüzden benim ektiğim tohum tutmaz..."
ve tohumları "bunları siz ekin başkanım" diyerek başkana uzatır.
bunun üzerine başkanın suratı asılır, hiçbir şey belli etmeden;
"dalga mı geçiyorsun, ben başkanım, bahçıvan değilim, ben ekemem, benim damat eksin, o hazineden sorumlu..." der ve tohumları damada uzatır.
bunun üzerine damat kıvırmaya başlar;
"bakın burası çok önemli ki, ben bu bahçe işlerinde çok beceriksizim, bilgisizim, sihirli tohum bunlar, ziyan olmasın..." diyerekten tohumları başkanın en yakınlarından biri olan tam bir görev adamı olan eski başbakana uzatır...
tabi eski başbakan da tohumları ekmekten kaçar, başkasına verir, o başkası bir başkasına, bir başkası diğerine...
koskoca başkanlık sarayında tohumları ekecek tek bir adam çıkmaz...
tohumlar döner dolaşır başkanın eline geri gelir.
başkan sinirlenir, tohumları hırsıza uzatır, salondakilere döner;
"haydi bakalım, bu hırsıza bu tohumların nasıl altın veren bir ağaca döndüğünü gösterelim" der ve cebinden bir kese altın çıkarıp hırsıza verir.
salondaki herkes cebinden altın çıkarır onlar da hırsıza altın verirler. hırsız bir anda inanılmaz bir servet sahibi olur.
ve başkan hırsıza dönerek;
"bas git buradan adam ve bu salonda olanları sakın kimseye anlatma, biz inanıyoruz ki o tohumlar altın veren ağaca dönüşüyor..."
hırsız altınları alır ve saraydan ayrılır...
velhasılı kelam, böyleyken böyle...
çevrenizde hırsız dedikleriniz aslında birer gariban, başkan dedikleriniz, sizi yönetenler de çok büyük birer hırsız olabilirler.
"ülkenin beka sorunu var, dış güçler saldırıyor" deyip halkı kutuplara ayırırlar, ama asıl kendilerinin beka sorunu vardır, bunu halktan gizlerler. bunlara dikkat etmek lazım.
