yine bir sonbahar günüydü, hüzünlü şarkılar dinliyordum veyahut ben hüzünlü olduğum için tüm müzikler hüzünlüydü bilmiyorum, bir sonbahar günüydü.
telefonumu cebimden çıkarır, anlamsız biraz oynar, mesajlara, rehbere bakar ardından bi köşeye savururdum. ve yine telefonu alır ve yine anlamsız biraz oynar ve yine mesajlara rehbere bakar ve yine fırlatırdım, sonra ve yine ve yine...
facebook hesabımı, msnimi (hepsine toptan sosyal medya mı diyorduk bunların?) açar bir kaç dakika sonra bayram sabahına bayramlıksız giren çocuk öfkesiyle kapatırdım.
öfkeliydim ayrıca, belediye otobüslerine, siyasetçilere, çizgifilmlere, yeğenlerime, mevsimlere, domates kaşarlı ekmek aralarına, klavyeye, odamdaki halıya ve kendime.
annem hep anlamsız sorular soruyordu sanki, babam ilgisiz, kardeşlerim umarsız, insanlar duygusuz.
galiba alıştım artık...
bak işte sonbahar sadece bir mevsim, şifayı kapmazsam önemsiz.
şarkılar eğlenmek için, hala sözleri saçma sapan uyarlayıp dandik espriler yapıyorum, telefonum cebimde, msn açmıyorum artık.
evet evet alıştım, eğer en sevdiğimi tişörtü ütülerken yakmamışsa annem, yağan sadece yağmur!
