99 yılıydı sanırım, chelsea 5.yi attığında ali sami yen'de, çorlu'daki evimizde timsah yürüyüşü yapıyorduk .
Fenerbahçeli'ysen, Galatasaray'a gıcıksan ve mecidiyeköy'den, ali sami yen'den uzaksan o kadar kolay ki timsah yürüyüşü yapmak.
Ama dün akşam öyle değildi, hatta dün akşamdan biraz daha öncesine dönersek bu sene başındaki steau Bükreş maçı sonrası gördüğüm Galatasaraylı yüzler, mutsuz yüzler, kavgaya hazır, küfre hazır yüzler mutsuz etti beni. Ve romanya'da hiç tanımadığım kişiler ve buradaki bizler seviniyorduk sadece.
Ali sami yen'den çıkanları geçtim, bir şekilde oradan geçen herkes öyle mutluydu ki, müthiş bir enerji açığa çıktı dün gece mecidiyeköy'de, böyle bir duman düşünün, içine giren herkes, futbolla ilgili olsun, olmasın gülümsüyordu.
Ülke puanı, milli duygular değil bahsetmek istediğim, mecidiyeköy'de oturunca mümkünatı yok timsah yürüyüşünün Galatasaray yenilgilerinde.
Onların mutsuzluğu ister istemez mutsuz ediyor seni, ama fütursuzca bağırıp çağırmalarını, oradan geçen herkesin korna çalmasını, yüzlerdeki kocaman gülümsemeyi hiçbir Galatasaray mağlubiyetine değişmem artık.
alnından öpülecek fenerlidir. fener formasıyla galatasaray bordeaux maçını izleyen fenerlidir. 3-3'e gelen skora rağmen, bizim bile gitti maç dediğimiz anda bile galatasarayın galibiyetinden emin olan üstüne de canlı bahis oynayan fenerlidir. güzel adamdır vessalam.
fenerli olduğundan şüphe edilen fenerlidir. fenerden gayrisinin fenere duyduğu kini göz önüne alacak olursak, sahici fenerlilerin pekte sevinmemesi gerekir. tebrik edip çıkacaksın.
0-1 dan 3-1 olan maçın son anlarda 3-3 olarak yitip gitmesine , verilen emeğin boşa çıkmasına kayıtsız kalamamış fenerlidir. 4. golde benden daha fazla havaya zıplayanı mevcuttur. böyle maç fenerbahçe oynasaydı , böyle bitseydi şimdi bende seviniyordum. bu bambaşka bir şey çünkü.
tam anlaşılamadığını düşünen fenerli. öyle ucundan azcık fener'i tutup da tüm avrupa maçlarında türk takımlarını destekleyebilen taraftar profilinde değilim, ama ucuz futbol geyiklerine de girmem hiç bir zaman.
benim demek istediğim şehir takımı, semt takımı olmanın hele bir de o takım galipse o semtte olmanın keyfi,o semtin yaşadığı keyif, yaşanılan haz unutturuyor tüm rekabeti. bir futbol ülkesinde olduğunu, futbolun aşk olduğunu, belki afyon olduğunu ama mutlu ettiğini görüyorsun yine, yeniden.
tanıgım biri var her ne kadar koyu fenerbahceli de olsa ozelestirisinide yapan galatarasayın basarılarında tebrik edip sevinmeyi de bilen, kim mi? (bkz: galapagoslu iguana).
oyunun kendisini, oyunu oluşturan iç dinamikleri, festivali, coşkuyu aşk edinmiş, ve özellikle o anki oyunun taraflarından biri değilken birlikte sevinip birlikte üzülmekten ölesiye zevk alan fenerbahçelidir. Tıpkı liverpool taraftarları ingiltere'de you will never walk alone'u söylerken istanbulda biryerlerde gözleri dolu dolu oldugundaki gibi. Ya da çarşı grubunu yakından izleyen, ve söylemlerinden hareketlerinden gurur duyan diğerleri gibi.
vatan millet adapazarı ayaklarıyla galatasarayı destekler gibi görünüp içten içe gavur takımın gol atmasını bekleyen yalancı ve islami tabirle munafık olan kişidir.
