insanoğlu olarak sonumuzun ebedi yalnızlık olduğunu gösteren detay.
bizim galaksimiz ile komşu galaksimiz olan andromeda ve yerel grup dediğimiz aynı grupta yer alan diğer galaksiler hep bir arada duruyor ve hatta kütleçekimden ötürü birbirine yaklaşıyor. bu sayede eğer kendimizi geliştirebilirsek andromeda'ya veya local grouptaki 30'a yakın galaksiye gidebiliriz. ancak diğer galaksi grupları sürekli artan ivme ile bizden uzaklaşıyor. totalde tüm galaksi grupları birbirinden uzaklaşıyor ve bu hız ışık hızını aşacak şekilde artıyor. evreni genişleten karanlık enerjiden ötürü ışık hızından hızlıymış gibi uzaklaşıyorlar birbirilerinden. aslında olan şey uzayın ışık hızından hızlı genişlemesi. içindekiler hala ışık hızına tabiler. bu yüzden de yerel gruptan çıkıp en yakın galaksi grubuna gitmeye kalksak ışık hızına takılacağımız için sonsuza dek ona ulaşamayacağız. evrende kendi galaksi grubu uzda sıkışıp kalacağız. sonra o galaksi grubundaki galaksiler kütleçekiminden ötürü birbiri ile çarpışacak ve yeni galaksiler oluşacak. hala hayatta isek zarar görmeyeceğiz ama gökyüzündeki yıldızlar artık olmayacak. o zamanki insanlar belki de evrenin durağan olduğunu ve gözlemleri sonucunda uzayın sadece kendi galaksi kümesinden ibaret olduğunu düşünecek. halbuki bomboş uzayda bize en yakın şey sonsuz uzaklıktaki galaksiler olacak.
sonsuz bir karanlık bizi bekliyor. tabii o güne dek hala hayatta kalabilirsek.
