kalabalıkların içinde yalnız kaldığınızda, üzüntünüzü anlatacak kimseyi bulamadığınızda, hayattan bunaldığınızda, zorluklarla karşılaştığınızda, başarısızlıklar yaşadığınızda hissedersiniz bu duyguyu. bir tür zaaftır bu genel olarak yanlış kişilere güvenmenize sebep olur.
yok bu devirde kimse kimseye güvenmemeli zaten bu nasıl düzendir ne zaman bu hala geldik . sırtımızı yaslayabileceğimiz insan kalmamış ne kötü . vah ki ne vah ...
ne kadar istesemde olmuyor güvenemiyorum yapamıyorum. anneme babama bile güvenmiyorum tam anlamıyla kimseye yaslamam sırtımı çünkü bilirimki sinir anında hepsi yakar canımı gösterir gerçek yüzünü. bir başarım faydam yoksa hepsi siktiri çeker tutupta o başarısızlığımı kabullenmezler. hayatın gerçeği bu bende onlara güvenmiyorum ve bu duruma alışkınım.
