gün içinde telefonla ya da yüz yüze yapılan konuşmaların içeriklerinin yirmide biri hariç geri kalanlarının anlamsız/işlevsiz olması. zaten kimse kimseyi dinlemiyor da.
böyle uzar gider. bunlar kimine göre gereksiz, kimine göre iletişim. hayatınızdan bunları çıkardığınızda çok şey kaybetmiş oluyor musunuz?
cevap cevapta.
katılmadığım tespit. bizim millette acayip bir faydacılık var. faydayı çok kısıtlı tutuyoruz bir de. kişisel zevkler, kişisel gelişim vs bunlar hep fasa fiso bizim için. halbuki hayat dediğiniz şeyin çoğunluğu bunlardır.
misal, bizde çok yakınılır gençlere gereksiz bilgiler öğretildiği konusunda. mühendis olacak adama neden edebiyat öğretiyorsun, denir misal. beden eğitimi dersi benim ne işime yarayacak? tıp okuyan adamım ben, neden tarih dersi alıyorum? roman okuyup ne yapıcam, onun yerine işime yarayacak, faydalı bir kitap okurum daha iyi...
örnekleri çoğaltmak mümkün. peki sormak lazım, nasıl bir insan olmak istiyorsun diye. misal, orada burada "bakın siyasetle ilgili şu kitap var, onu mutlaka okuyun. size çok farklı bir bakış açısı katacaktır" dediğim zaman çeşitli bölümlerde okuyan* arkadaşlar, "aman canım, o kitabı okuyana kadar kendi bölümümle ilgili bir kitap okurum" diyerek geçiştiriyorlar. ama siyasetle ilgili bir şey tartışıldığı zaman da hiç geri kalmıyorlar. o az okumuş, gündemi de yarım yamalak takip etmiş halleriyle kendilerince yorumlar yapıyorlar, gündelik siyaset tartışıyorlar. eğer verdikleri yanlış bilgilerin bir kaç tane çok belirgin olanlarını düzeltirsem de canları sıkılıyor.
elbette herkes her şeyi bilemez. ancak pek çok farklı konuya ilgi duyabilirsiniz. bu yüzden de pek çok farklı alanda kendinizi geliştirmeniz gerekebilir. bunu sırf fayda için değil, bazen de canınız öyle istediği için yaparsınız.
gelelim günlük konuşmalara. gereksiz, boş, lakırdı. peki ama neye göre, kime göre? zevk almışsam o konuşmadan, bence gayet de gereklidir. çünkü benim eğlenmeye de ihtiyacım var. sıkıcı bir konuşmaysa, herhangi bir bilgi öğrenmemiş olsam bile (ki bu neredeyse imkansız) o konuşmanın gidişatını kafamda kurmam, karşımdakini incitmeden bu lakırdıyı kesmek için beyin jimnastiği yapmam da bana göre faydalıdır. bu sayede bazı meziyetlerimi geliştirebilirim belki. ya da hiç bir şey olmasa bile, gereksiz olduğuna nasıl karar verebiliriz ki?
ben buna karşıyım şahsen. hayatta yaptığımız şeyler, doğru veya yanlış olabilir. ancak gereksiz olamaz bence. ayrıca öyle robot gibi her şeyin ölçülüp biçildiği bir hayat yaşamak da en azından benim için hem sıkıcı hem de korkutucu görünüyor.
Cahil ve aptal hatta aşağılık insanlar için doğru olan önerme. Entellektüelite, bilim ve felsefe düşmanı aşağılık arapsı-afrikamsı ülkelerde normdur; kaidedir hayatı böyle cehaletin ayak kokusuyla yaşamak.
