istanbul'da yaşayan insanlar için muhtemeldir. kördüğüm olmuş bir trafikte, işe geç kalmamaya çalışırken, bir yandan da stres dolu insanların abuk tepkileriyle uğraşarak güne başlamak bana göre küfüre giden kestirme bir yoldur.
Günden güne daha bir asılıyor bu ağrı boynuma kendi tercihim olmayan bir hayatı yaşıyorum. Uyanmak ölmekle eş değer. Ben mi istedim bütün bunları? Sefilce yaşama tutunmak korkaklık değil mi? Çekip gitmek bu kadar zor olmamalıydı oysa. Üstelik ardından akan 2 damla göz yaşı bile yoksa.
Nerede bitecek bu tiyatro? Bütün bu curcuna bir gün gelip daha görkemli bir törenle uğurlanmak için değil mi?
Ben bu hayatın amına koyayım. Ölüm bana yakışmalıydı oysa.
güne şükrederek uyanmanın tersi olan edim. küfrederek uyanılan günün, -insanın niyetinin gücü göz önüne alınırsa- tersliklerle gitmesi kaçınılmazdır. 1 dakika ile vapur kaçırılacak, internetin en gerekli olduğu zamanda bilgisayar kitlenecek, telefon edilmesi gereken an da tüm hatlar meşgul olacak, aranan kişi bulunamayacak ya da yeni çıkmış olacaktır v.b.
Ne yapicaksin baska?
Ne yolunda gidiyo ki kufretmiceksin ?
Sabah oldugunu gorunce lanet eden sen,tabiki kufredeceksin.
Cunku bu sabahlarin bir anlami yok.
Cunku su siktigimin dunyasinda duzgun giden bir sey yok.
