Gece olur ve gözün pencereden dışarıya kayar.. sevdiklerinin yanına bir an önce varmak icin son sürat giden o arabalar.. karşında oturan ahmet amcanın o perdesi olmuyan oturma odası camından görünen o aile saadeti çarpar gözüne.
Içini yine o ayni hüzün sarar .. yorgunluktan bükülen dizlerin seni zorla ayakta tutar .. semaya bakarsın .. acaba dersin Allah'ım bende birgün onlar gibi olur muyum.
çünkü gündüz, günlük koşuşturmaların içinde durup düşünmeye fırsat bulamayız. gece ise dünyevi işler biter, düşünmek için fırsat bulunur. gelmiş, geçmiş hatıralar, hayaller, keşkeler içeriye buyur edilir. bu yüzden geceler daha hüzünlüdür.
