içime bir sıkıntı geldi yerleşti.
Yüreğim daralıyor resmen.
Yine zamansız bir hüzün çöktü üstüme.
Adet edindi zaten son günlerde zamansız gelişlerini.
En son ne zaman içten güldüm diye düşünüyordum.
Hatırladım..
"Yok Böyle Dans" da Defne Joy Foster ı izlerken gülmüştüm.
Bir daha güldüm ama bu sefer acı acı ..
Uzun zamandır gülmeyede korkar oldum zaten, başıma birşey gelecek diye.
Öyle derler ya hep hani;
Doya doya gülerken biri çıkar "fazla gülme ağlarsın" der.
Küçüklüğümüzden beri bu frenlemeyle yaşarız hep.
Doya doya gülemeyiz.
Ağlarız çünkü..
Fazla gülmek te çok münasip bir davranış değildir zaten.
Ayıp diye öğretilmiştir oda..
Ne zaman gülmeye kalksak hep bi engel çıkmış karşımıza..
Oysa gülmek hani ömrü uzatırdı?
Yalan söylemişler bize yıllarca.
Demek bu yüzdenmiş hep daha çok güldürme çabalarım..
Aklımın hep bi köşesindeymiş
Bugün gülersem/ertesi ağlarım lar..
"Çok güldürenler, en çok ağlayanlardır" diye bir söz var hani;
Doğruluk payı var aslında..
Hep gülen değil de güldüren olmayı tercih etmişimdir.
Ne zaman mutsuz birini görsem dibinde bitmişimdir.
Yüzü gülsün diye uğraşmışımdır.
Ama gülmek için çok da çaba sarfetmemişim..
Nede olsa ucunda ağlamak var.
Hayatın denklemi basit;
Gülmessen Ağlamazsın.
