ikisi de birbirinden kötü olan durumdur. Tanrı bana neden böyle saçma bir seçim sunsun ki zaten? Ne salak arkadaşlarınız varmış sizin. Hem yaşamama engel olacak hiçbir fiziksel sorunum yokken bile zor yaşıyorum, böyle bir durumda kesin sikerler deyip bir saniye bile düşünmeden intihar ederdim.
Arkadaşımla yolda yürüyorken arkadaşım, Tanrı sana bir hak tanıyor... Görmeyeceksin ya da duyamayacaksın diyor... Hangisini seçerdin? Diye sormuştu. ikisinin de rezil derecede kötü olduğunu ilk kez o an hissettim. Her şeyi zihnimde canlandırdım. Görememek; Duyduğum ne varsa bilememekti. Kuşların sesini duyacağım ama renklerini bilemiycektim. Hiçbir zaman ayna ihtiyacım olmayacaktı. En sevdiğim insanın dahi görüntüsü, zihnimin oluşturduğu olacaktı. Duyamamak; Müziksiz nasıl yaşanırdı? Herkesin yalnız ağzı kıpırdıyordu, peki Güneş, doğarken ses çıkarır mıydı?
Bu iki seçenekten birini muhakkak seçmelisin, dedi. Görememenin daha büyük bir kayıp olduğuna karar verdim.
