spor olarak bir kaliteye sahip olmayan, estetik ve sağlık açısından gözle görülür bir yararı olmayan birilerinin zengin olması için ve toplumu oyalama amaçlı olan futbolun, kitlelerce bu kadar benimsenmesinin, uğruna kan bile dökülmesinin, her türlü şiddet ve sıradanlığı beraberinde getirmesinin, fanatizm uğruna kişinin herşeyinden vazgeçebilecek duruma gelmesinin akla ve mantığa sığıcak yeri olmaması ve bu durumda futbol sevicilerinin çok utanç verici durumudur.
sporun en güzel yanının kişinin kendi beden ve ruh sağlığını rehabilite etmek ve korumak olduğunu bilmeyen bu zavallı insanların neden bu tür basit sporlara bu kadar bağlı olduğu sanırım ruhsal bir sorun olmakla beraber kişinin kendisine duyduğu özgüvensizlik ve kişideki basitliktir.
'aman daha aristokrat takılayım da millet beni bi bok sansın' mantalitesiyle beğenileri eleştirerek ilgi çekeceğini zanneden insan ile aynı ekrana bakan insandır. adı üstünde beğeni bu; isteyen futbolu sever, isteyen cengiz kurtoğlu'nu; neresi sana ilginç geldi çay koyduktan sonra anlatıver bir zahmet, sadece gülmek değil, gülerken düşünmek de istiyoruz.
estetiktir futbol yahu. estetikten tek anladığınız ajda pekkan ise tabii ki estetik gelmez. heyecan vardır, tutku vardır. gündüz yayınlanan brezilya dizilerindeki entrikalar bile bulunur futbolda. i love this game.*
hiç kimse futbolu sevmek zorunda değildir tıpkı sevdiğinde dar görüşlülükle, basitlikle, yapacak başka işinin olmadığıyla ya da mantıksızlılıkla suçlanamayacağı gibi. her spor gibi futbolunda vazgeçilmezidir rekabet, rakiplerle diyalog kurabilmektir önemli olan, kafa göz yarmak değil, önemli olan bu işten para kazanan insanlara saygı duymak, her meslek dalına duyulan saygı kadar. hafif atışmalar elbette yaşanacaktır hem sporcular hem taraftarlar arasında, ne de olsa insanın kendinden olanı savunması kadar doğal bir şey yoktur hayatta. herkes sporcu olamaz, kim bilir belki taraftarda... mühim olan yaşanılan zamanın en çok takip edilen sporunu izlemekten, dinlemekten, konuşmaktan, okumaktan zevk alanların da yadsınamayacak kadar fazla olduğunu kabullenmektir sonuçta.
