türkiye gibi ülkelerde futbol sevilir çünkü futbola ve futbolun getireceği mutluluklara, başarılara ihtiyaç vardır.
bireysel başarıları motive etmeyen, hayatlarını başarısızlıkları, hayal kırıklıkları üzerine kuran nesiller yaratan ülkeler de futbolu sever çünkü vatandaşını başarısızlıktan ve hayal kırıklığından doğabilen travmalardan ve bu travmaların tetikleyeceği ruhsal bunalımlar hatta cinnetlerden uzaklaştırır.
tuttuğu takımın başarısını kişisel başarısı olarak algılayan, başarıya ortak olduğunu hisseden birey başarıya açlığını bir nebzede olsa doyurur.
kazandık, kazanacağız, bu maçı da aldık, alacağız, şampiyon biz olacağız, sizi yeneceğiz, kurulan cümleler zaten işin gerçek yüzünü çok güzel ortaya koyuyor.
futbol sizi aç bırakmaz ama doyurmazda.
sadece ruhsuz fanatikler haline gelirsiniz o kadar.
ülkenizde açlık, yoksulluk, binlerce özürlü vatandaşınız, terör, işsizlik gibi onlarca yara kanarken, takımınızın başına olusuz birşey geldiği zaman ya da bir başarı kazandığı zaman sokaklara dökülür, onla yatar, onla kalkarsınız.
futbol sevgisi, başkalarının başarılarına ortak olma arzusundan beslenir ve başarıya duyulması gereken açlık ve başarıyı sağlamak adına edinilmesi gereken motivasyonu engeller.
artık kendi başarılarımız için mücadele etmenin gereğini anlamamız gerekiyor sanırım.
futbol, diğer spor branşları gibi sadece sportif bir aktivitedir. başarı ya da başarısızlık sahada kalır, kalmalıdır.
futbolu toplum terörü, travması, uyuşturucusu haline getirmek ne milletimize, ne de devletimize bir yarar sağlamayacaktır.
