100 yıllık geyiği hala sürdüren ve hiçbirşeyden mutlu olmayan salak insan modelidir. bunlar her yaşanan hadiseden bir mutsuzluk payı çıkartır ve etrafına pis elektrik yayarlar. cezmi ersöz şiirlerinden ya da yılmaz güney filmlerinden fırlamış gibidirler. bu milletin zaten dertlerden, pahalılıktan beli bükülmüş birakın da bir maçta alınan galibiyete sevinsin yahu. gidin başka şeylere bok atın. futbol sizsiniz, afyon da kıçınıza girsin...
latin amerikanın en büyük devrimcileri futbol manyağıdır diyip kendimce çürüttüğüm önermedir. ha bu arada futbol olmasaydı komunist devrim olacak sanan insanların düşüncesi. futbolu seven bir türk solcusu için (bkz: atilla ilhan)
doğru diyen kişidir ama bir de kendisine şu açıdan bakmasını önermekteyiz:
o kitleler ki ekonomik sıkıntı, siyasi sorunlar, işsizlik, kuraklık, geçim derdi, dünyanın adaletsizliği gibi büyük sorunları hep yaşamakta, hep yüreğinde sızısını hissetmekte, bu sorunların en ağır yüklerini doğumlarından ölümlerine kadar sırtlarında taşımaktadırlar. biraz afyon almışlar, biraz bu sırtlarındaki sıkıntıların ağırlığını unutmuşlar çok mu? hiç mi hakkı yok bu insanların biraz gülmeye, eğlenmeye? ( burada sözüm bu kitlenin adam gibi eğlenenlerine, içip azıtıp silah sıkıp saldıranlarına değil )
bu insanlar o zaman hiç gülmesinler. mesela çocukları olduğunda sevinmesinler, doğum günlerini de kutlamasınlar, evlenirken düğün de yapıp halay çekmesinler, kız yüz verdi diye sevinmesin bu talihsiz gençler. bir ömür boyu hayatın adaletsizliğine ağlasın dursunlar. neden? çünkü entel dantel abileri onlara bunu mübah görüyor?
efendiler! sevinmek biraz olsun gülmek afyonumuz olarak değerlendiriliyorsa şayet verin o afyonu içerim ben!
hayat biraz da yaşamaktır, mutlu olmaktır! çok görmeyelim! kaldı ki oturup ağlamak da o sıkıntıları yok etmiyor.
bu konuda uzun uzadıya yazacaktım ama üşendim.
doğru söyleyen insandır. futbol günümüzün antideprasanlarındandır,onu seyrederken hiç bir şey umurunda olmaz bir çok insanın. galip gelince birini vurur sonra derki "çok mutluydum,pişmanım"
