sinema dışı bir deneyim olarak görülebilecek haneke filmi. bu filmi hiç sevmediğiniz insanların huzurunu kaçırmak için tavsiye edebilirsiniz.
haneke ile birçok sinemaseverin aşk-nefret ilişkisi vardır, bunun en sağlam örneği de bence bu filmdir. ilk önce nefret ettim, sonrasında hayatımda yaşadığım en çarpıcı ve en irite edici sinema deneyimi olduğu için saygı duydum. adam zaten seyirciyi rahatsız etmek için özellikle yapıyor bunu, amacına ulaşıyor mu? ulaşıyor. efsane oldu mu? oldu. öyleyse saygı duyup sinema tarihindeki hakkını teslim etmek gerekir.
2007 yapımı hollywood versiyonunu izledim. azılı korku sever biri olarak ve bir filmi hemen gömmeye karşı olan biri olarak diyebilirim ki zaman kaybı olan bok gibi bir film. ilk 50 dk filmdeki saçmalık silsilesine ne izliyorum diyerek sinirden güldüm. komedi filmini andırıyordu sonrası daha da vahim sürekli zırlayan ezik bir baba, soyun diyince koşulsuz soyunan anne, ölen çocuğu umursamayıp telefonla uğraşan aile.. of sıçıp sıçıp batırmışlar ileri sara sara zor bitirdim zaten çoğu yeri sessizce bekle bekle geç aptal aptal holivud klişeleri. neyse sonuçta 100 küsür dakikalık saçmalık bir film.1997 versiyonunu övmüşler izlemedim ama oda böyleyse onu da fena boklarım.
not: evet tahammul edebilirseniz rahatsız eden sinir eden bir filmi. (içerdiği komedi ve saçmalıklarla)
Amaç sinir bozmaksa başarılı bir filmdir. iki tane orospu evladının yüzsüzce kırdıkları yumurtayı tekrar tekrar istemeleri gerçekten nefret uyandırıyor. Onun dışında tıraş bir film, 100 dakika vermeye değmez.
Özellikle renklerin kullanımı ve karakter yaratmadaki başarısı ile beğeniyi hak eden alman filmi. Rahatsız etmeyi vaad eden bir filme sizi rahatsız etti diye kötü diyemezsiniz.
hayatımda izlediğim en saçma rahatsız edici sinir bozucu filmdir. ya bak diyorum ki kesinlikle izlemeyin hani biri çok kötüleyince merak eder izlersin ya işte kesinlikle yapma böyle bir şey. aşağıda öfkemi kustum eminim birileri bu entryi okuyup kendinden bir parça bulacak ve bir nebze olsun rahatlayacak yalnız değilsin dostum biz de aynı şeyleri yaşadık.
--spoiler--
kafayı yiyecem adam niye ailesini korumak için saldırmıyor, çocukları öldüğünde neden hiçbir şey yokmuş gibi devam ediyorlar, adamlar geri dönene kadarki 1 saatlik boşluğun 45 dakikasında neden telefonu kurutmaya çalışıyorlar, neden bıçağa koşmuyorsun amınakoyayım neden, 10 kere adamlar birbirinden ayrıldı ve tek kaldın, neden arkadaşların geldiğinde yardım istemiyorsun, ya karı sen adamları niye eve alıyorsun adam elinde ameliyat eldiveniyle geliyor lan hiç mi şüphelenmez bir insan bre kodumun çocuğu saklanacak yermi yok adamın o eve girdiğini görene kadar neden bekliyorsun, neden adamlar ikide bir kameraya dönüyor neden film geri sarılıyor kanser oldum.
türk dizisi tadında film. türk dizilerinde olduğu gibi izleyiciyi rahatsız etmek adına gösterip vermez, sahneleri sündürür, türk dizisi klişeleri kullanır... dili almanca değil de türkçe olsa bu filmi tayfun güneyer yaptı sanacağım yeminle.
yalnız bu filmin türk dizilerinden farkı, yönetmen michael haneke'nin filmde anlatmak istediklerini bilinçli olarak yapmış olmasıdır. yani yönetmen filminden izleyicilerin rahatsız olmasını ister ve bunu yapar. türk dizilerinde de izleyicinin rahatsız olması istenmez ama ortaya konulan anlatı yapısı izleyiciyi rahatsız eder.
Şiddet ve iletişimsizlik bakımından (bkz: clockwork orange) ı anımsatıyor.ama çok daha fazla rahatsız edici.yine kötü diyemeyeceğim hatta başarısını takdir ettiğim ama kendi psikolojim sebebiyle çok zorlandım.interaktif film falan diye kılıf uydursam da ortasına doğru dayanamayacak gibi oldum,hiç sevmesem de yarıda bırakıp bırakmama konusunda gidip geldim, neyse ki sonuna kadar izledim, eğer etkisinde kalıp, korkuları su yüzüne çıkabilen bir insan iseniz izlemeyin inanılmaz rahatsız ediyor.
Kan ya da başka itici bir unsur olmadan da, bir insanın ya da izleyicinin nasıl gerim gerim gerilebileceğinin dersinin verildiği michael haneke filmi. Herkesin beğenebileceği tarZda bir film olmasa da külttür, en az bir kere izlenmelidir.
bir haneke şaheseri. şiddeti estetize eden onca filmin yanında şiddetin insanda yarattığı rahatsızlığı estetize eden bir film. sarsıcı, gerici ve mükemmel.
--spoiler--
anna, georg ve aynı isimli oğullarının yazlık olarak kullandıkları göl kenarı bir siteye gitmeleriyle başlar film. bu cümleden sonra filmin açılış sahnesini göstermemde fayda var, klasik müziğin bitip punk'ın başladığı an bize filmin gerçek yüzünü gösteren harika bir ipucu çünkü: https://youtu.be/bV547QctgwM
önceki entrylerde dendiği gibi tipik bir amerikan suburban ailesinden hiçbir farkı olmayan ailemiz, bir anda gelen paul ve peter isimli ziyaretçilerle gerilim dolu saatler yaşamaya başlar. peki bu saatleri şaheser haline getiren ne?
filmde hiç bir müzik yok ancak gerim gerim gerilme, koltuğa mıhlanma garanti.
işkence sahneleri direkt olarak gösterilmiyor, şiddeti göremiyoruz.
filmde ailemizin kurtulmasına yardımcı olabileceği sanılan hiçbir obje * onları kurtarmıyor, görülen silah patlamıyor.
paul çokça kameraya bakıp seyirciyle iletişim kuruyor, seyirciye şiddet görmek istediğini anlatıyor adeta, "uzun metraj uzunluğuna gelmedik" daha diyerek, öncesinde de "onların tarafındasınız değil mi?" diye sorması da hollywood klişeleriyle dolmuş seyirciye b.r atıf. anna köpeğin ölüsünü ararken göz kırpışı, son sahnede seyirciye attığı muzır bakış... yahu arno frisch, sen ne yaşadın da 17 yaşında benny'i,* 22 yaşında paul'u oynadın? tez zamanda christoph waltz'la hollywood psikopatlık tarihinde yer alman dileğiyle...
bu arada peter ve paul demişken, manyak ikilimizi ben ilk başta benny gibi gerçeği kurgudan ayıramayan iki burjuva mahsülü sanmıştım ancak bembeyaz kıyafetleri ve profosyonellikleri bana ölüm meleklerini hatırlattı, yüzünden gerizekalılık akan peter bile cep telefonunu suya atıp ailenin tek iletişim cihazını sabote etmeyi başardı, ayrıca paul'un peter'in geçmişi hakkında söyledikleri de bana luc besson'un angela filminde meleğin önceki hayatı için çeşitli hikayeler uydurmasını hatırlattı. bembeyaz kıyafetler içinde, kültürlü ve kibar yakışıklı delikanlılar olmaları da cabası.
son olarak, golf topunun yuvarlandığı sahne ve filmin son sahnesi kelimelerle açıklanmayacak kadar güzel bence.
--spoiler--
Kendini aşmış bir haneke filmi. Haneke kendisinin de belirttiği gibi seyirciyi rahatsız etmeyi amaçlayan bir yönetmen. Bu filminde de seyirci baştan sona kadar rahatsız edebilmeyi başarmıştır. Beyaz kıyafetleriyle bana otomatik portakalı hatırlatır iki oyuncu. izlenilmeli.
o beyazlı iki dallamanın komedi filmini, ailenin de trajik bir gerilim filmini oynadığı filmdir. filmi tam haneke'nin de istediği gibi yabancılaştıran en önemli faktörlerdendir.
klişeleri alt üst etmiş, klasik gerilim filmlerine bir darbe vurmuş Haneke filmidir. Bunu izledikten sonra izleyeceğiniz her gerilim filmi, size batmaya başlayabilir. izledikten sonra ne demek istediğimi anlarsınız.
beyaz her zaman masumluğu simgelemiyor dedirten filmdir. tam bir şey bitti dersiniz ama başka bir işkence, iğreçlik başlar. aslında eğlenmesini bilene iki kafadarın yaptıkları gerçekten 'funny games'.
yönetmenliğini michael haneke nin yaptığı, avusturya yapımı, 1997 tarihli gerilim filmidir. gerilim tarzında film çeken yönetmenlere göre oldukça farklı bir çizgiye sahip olan haneke bu filminde de farklılığını ortaya koymuştur.
filmde ki gerilim ögeleri öylesine farklı seçilmiş ve kurgulanmıştır ki film kalitesi ni ta en başından izleyiciye sezdirmektedir.
yine aynı film aynı yönetmen tarafından 2008 yılında, başrolünde naomi watts olmak üzere yeniden yorumlanmıştır. (bkz: Funny games us)
