Tüm gelenekselciliği reddeden küstah tavırlarıyla birlikte, empresyonistlerin kötü bir kopyası olmalarından başka herhangi bir halta yaramayı maalesef ki becerememiş, primitif ile senelerini harcayarak sanata reel anlamda herhangi bir katkı sunamamış, tüm kuralları ve doğal olanı alt üst ederek duygularını renkler üzerinden anlatmış, bunu yaparken de çoğu zaman asıl duyguyu bu renkler ile manipüle ederek sansasyona uğratmış sevgiliye katlanamamaktır.
Kendisini ve mensubu olduğu akımı, retrica kullanan Türk kezoları gibi görüyorum. Tüm doğayı ve kuralı bir kenara bırakarak canlı renklerle asıl duyguyu yerle bir edip, sefil iç dünyalarındaki fantezileri yansıtarak gerçeği çarpıtmalarına sessiz kalmama rağmen, tüm bu küstahlık yetmezmiş gibi klasisizm eleştirisi yapması kadehi taşıran son damla oldu maalesef. Salt klasisizm düşmanlığı ile kalıpların dışına çıkmaya çalışırken sanatı ve eseri haz odaklı hale getirmeleri aslında onun suratına kusmak istediğim büyük gerçekler... bunu yaparken kompozisyonun bütünlüğünü korumaya çalıştıklarını iddia etmeleri de yakın çağın en büyük ironisi.
Bu denli içi boş kibir tahammülümü zorluyor artık, nefes alamıyorum. Bu mesnetsiz tavırları sergilerken ne var ne yoksa dökmek, barok'un bile bizlere karşı nasıl tarihin tozlu sayfalarında kaldığını kafasına kitaplar fırlatarak anlatmak istiyorum.
bırak fovist olsun kız, sen bu kafayla daha çok yalnız kalırsın. çıkar fularını, renkten renge boyasın seni işte, klasisist olmaya devam edersin yine hobi olarak.
