Fotoğrafçılık aslında günümüz teknolojisinin kurbanı olmuş durumda. Eskiden analog makinelerle çekilen fotoğraflar bin bir emek ve uzmanlık isteyen bir titizlikle karanlık odalarda banyo edilirken, artık dijital makinelerle
- Çek ve bilgisayara aktar
işleminden sonra günümüz modern aydınlık odası olan Adobe Photoshop'da düzenlemeye döndü. Üzücü haber; artık eskisi gibi mükemmeli yakalamak için sarf edilen çabalar sonucu duyulan haz yok. Sevindirici haber; artık kutu kutu film harcayıp "tüh yaaaaa.. Bunu da yaktık Necmi!" diye ağlamak yok. Artık devreye giren yaratıcılık ve farklılık olmuştur.
Fotoğraf çekerken en çok dikat edilmesi gereken unsur arka plan ve ışıktır. arka planın daha soluk ve çok karmaşık olmaması fotoğrafını çekeceğiğniz cismi yada varlığı daha ön planda gösterecektir. ışığı asla objenin arkasından vermeyiniz o zaman çekmek istediğiniz obje karanlık çıkar ve buda pek hoş bir görüntü oluşturmaz. işte bu nedenden ötürü ışığı yandan üstten veya direkt karşıdan verebilirsiniz. yandan ve üstten verdiğinizde iyi birşeyler çıkacağına sizlere garanti veriyorum. çünkü direkt karşıdan verildiği zaman fazla ''ışık gölge'' oyunu yapamıyorsunuz o zamanda sade bir görünüm ortaya çıkıyor. fakat en güzel ışık yapay ışıkların aksine doğal ışıktır yaniii güneş ışığı. bunda da sabahın erken saatlerinde gün doğarken yada geç vakiylerde gün batarken çekimler yaparsanız gölgeler çektiğiniz fotoğrafa çok güzel bir görünüm katacaktır.
üniversiteye başlayan ve ne yapacağını bulamamış, antipopülist geçinen gençliğin ilk fırsatta nikon veya canon marka ve 1000 tl ve üzeri fiyatlı bir fotoğraf makinesi alıp başladığı aktivite. bunlar bu işi karizmatik durur diye yaptıklarını asla kabul etmezler, onlar gerçekten fotoğraf sanatçılarıdır. bu yüzden ülkemiz üniversite mezunlarının %35-%40'ı fotoğrafçılığa yönelmişttir, türkiye fotoğraf sanatında uluslararası yarışmalarda büyük başarılar kazanmıştır.
güzeldir her ne kadar tumblr olayını sevmesem de, eskiden kullandım ama nedense artık iç bayıyor neyse tumblrdan faydalanılarak ilerletilebilir. hatta size güzel bir link veriyim ;
makine fiyatlarının bir hayli düşmesiyle artık apaçi mesleği olup çıkmıştır, gerçekten bu mesleğe hatta sanata gönlünü vermiş insanlar birer birer mesleği bırakmakta, ya da yurtdışında hakettiği değeri görmek için ülkeyi terk etmektedir..
mide bulandıran bir meslektir artık. sırf mide bulandırıcı bulduğum için mesleğimi bıraktım, makinamı rafa kaldırdım. evet, yaptım ve kendimi iyi hissediyorum. ayrıca beni bu meslekten soğutan 'x photography' facebook sayfaları da gün geçtikçe daha da artmaktadır.
pavese der ki; tiksiniyorum bütün bunlardan. sözler değil, eylem. artik yazmayacağım.
Fotoğrafçılık bir tutkudur öncelikle. Kendinizi dinlendirmeniz, içinde esen hoyrak rüzgarları dizginlemeniz için size bir fırsattır. Fotoğraf çekmek insanı rahatlatır bu bilimsel bir gerçektir. Hele ki yanınızda gerekli gereçler ve elinizde slr makina olduğu zaman dağ bayır dolaşıp fotoğraf çekmek sizi into the wild misali başka dünyalara sürükleyebilir. Fotoğraf demek instagram değil, fotoğraf demek özgürlüktür en yüzeysel tabiriyle. Fotoğraf demek anıdır, paylaşmaktır... Fotoğraf kalıcıdır, içinde sadece arka planda harika doğa ve ana odak'ta siz yoksunuzdur. içinde anılar vardır, yaşanmışlıklar... O güne, o haftaya, o aya dair izler bulabilirsiniz o fotoğrafta... Fotoğrafçılık tutkudur...
ağzından akan salya ile, tutacak dal arayan ergen-genç jenerasyonunun, kendini ifade ettiği kişilik tanımı. hele kendini sanatçı diye tanımlıyorsa derhal o kişinin yanından uzaklaşılmalıdır. sanatı kirletir böyle insanlar. ne yaratıyorsun da kendine sanatçıyım diyorsun dingil. bilgisayarlarında da tam olarak kullanmayı beceremedikleri photosop yazılımları bulundururlar.
elinde nikonu olan, biraz da photoscape kullanan danaların hakkıyla yapabildiklerini beyan ettikleri profesyonel işi. fotoğrafçı değiliz de, bu kadar ergen ayağına düşmesi kötü onu demeye getirdim. saygıdeğer ergenlerimiz ot böcek ve başta kendi resimlerini mümkünse makineleriyle beraber müsait bir yerlerine soksunlar. ayrıca profilinizde "anı yakalamadan önce görmek gerek" veya "ben çektim siz çekmeyin" tarzı sikimsonik sözler paylaşmayın sizi tanıyanlar götleriyle gülmekte çünkü. öyle ki, bu işi gerçek anlamda "profesyonel" olarak yapanların sadece fotoğraf çekmekle kalmadığını, video editi hatta kısa film hatta hatta belgesel de yaptığını bilmeniz de gerek, bunu yanında harcadıkları paraları kendinizi satsanız bir araya toplayamazsınız. ondan bırakın efendim bu işleri. "profesyonel" fotoğrafçı bu işten iyi para kazanan, talep gören fotoğrafçıdır. memleketten 3-5 resim çekip face profilinde paylaşması değil öyle, yeri gelince afrika kırlarında gergedanın burnunun dibine girip "an"ı yakalayan insanlardır. siktirip gidiniz o sebeple.
yapılan her işin illaki profesyonelce yapılması gerektiğini savunan bağzı arkadaşlarca kutsallastirilan uğraş.
hali sahada vole vuracam derken iki düğüm olan adama kimse hakaret ediyor mudur acaba.
eline her makinayı alandan bi ara güler bi coşkun aral bi steve mccurry olmasıni mı beklemeliyiz.
amatör fotoğrafcilara karşı takınılan bu tavrın sebebi anlaşılacak gibi değil.
bazen insanların üzerinize yapıştırmaya çalıştığı bir etikettir. 'ayy canığğm fotoğrafçılık mı okuyorsuuğğn' hı evet s3 le çekiyoruz biz fotoğrafları. benim gibi beceriksizlere bile bu sıfat yapıştırılmaya çalışıldıysa eline nikonunu alıp gezen ergenler kendini fotoğraçı ilan edebilir.
(bkz: susan sontag)isimli fotoğrafçı ve yazarın (bkz: fotoğraf üzerine) On photography isimli kitabında geçen kendine ve birkaç fotoğrafçıya ait, bir kaç söz, fotoğraf sanatının aslında ne kadar kutsal olduğunun göstergesidir.
"Bir şeyi fotoğraflamak, ona sahip olmak demektir."
"Biz korktuğumuz zaman ateş ederiz. Nostalji duyduğumuzdaysa fotoğraf çekeriz."
"Yolda birisini görürsünüz, onda asıl dikkatinizi çeken şey hatadır."
(Diane Arbus)
"Fotoğrafçı sözcüğün tam anlamıyla çağdaş bir varlıktır; onun gözlerinden geçen şimdi, geçmiş olur."
(Berenice Abbott)
"Fotoğraf, ölümlülüğün envanteridir."
"Bir fotoğraf, bir sır hakkındaki bir sırdır. O size ne kadar çok şey söylerse siz o kadar az şey bilirsiniz."
(Diane Arbus)
"Fotoğrafçının yaratma sırasında, fotoğraf ararkenki akıl durumu boşluktur. Fotoğrafçı gördüğü her şeye kendini yansıtır, daha iyi bilmek ve hissetmek için kendini her şeyle özdeşleştirir."
(Minor White)
"Düşünme işi önce ve sonra yapılmalıdır, asla fotoğrafı çekerken değil."
(Cartier-Bresson)
Haa bunların dışında, (bkz: robert capa) da çok önemli konuşmuştur.
"if your pictures aren't good enough, you are not close enough."
Yaağğni;
"eğer fotoğraflarınız yeterince iyi değilse, yeterince yaklaşmamışsınız demektir."
Öyle kampanyayla bi makine alıp, ona bi tane 18-200 lens takıp, azıcık ps öğrenip, hemen "bilmemne photography" diye bir facebook sayfası açarak fotoğrafçı olamıyorsunuz.
insanın çevresini daha bir başka görmesini sağlayan, mekanlara ve detaylara olan dikkati artıran bir uğraştır.
Önceden farkında bile olmadığınız yerler ve özellikle makro Çekim severler için Çiçek-böcek türleri ilginizi çekmeye başlar. Çevrenize daha bir hayranlıkla bakarsınız.
Ressamlara daha çok hayret eder, daha çok saygı duyar hale gelirsiniz. Sonuçta siz olan bir şeyi belirli bir konsept ile kadrajınıza sığdırmaya çalışırken onlar bu ve benzeri konseptleri yaratırlar.
kişiyi çevreye karşı duyarlı hale getirmez. aksine duyarsızlaştırır. eskiden ''mına kodumun teknoloji dükkanları, başlangıç dslr makineleri satıyor ucuz ucuz!'' diye isyan ederdik. hatta bir dönem de haklıydık. bu sanal alem yüzünden herkes aynı yaftayı yedi. ama şimdi değişti fikirler. sonuna kadar arkasındayım o teknoloji marketlerinin. daha da ucuza satsınlar makineleri. hatta bir alana bir bedava yapsınlar. sonuçta iş ortaya çıkınca insanlar ''haa, biz yanılmışız, ne varsa eskilerde varmış.'' diyor. savunduğum, değişmeyen fikirlerim hala var. orası ayrı. insan her gün sosyalleşiyor. fotoğrafçıyım diye kendini tanıtan insanlara sorularım belli artık. branşın ne? tarzın ne? hangi ajansa bağlı çalışıyorsun? son sergin ne zamandı? fotoğrafların ortalama kaça satılıyor? aldığım cevaplara göre diyalogta kalıyorum ya da gidiyorum. bu kadar basit. büyütmemek lazım. bırakın çeksin insanlar. bu branştan anlamayan insan da alsın eline bir makine. bırakın insanlar egolarını tatmin etsin. bu işten ekmeğini kazanan insanların bütçelerine darbe vuramıyor zaten onlar. sonuçları bir sene sonra bir çekmece veya dolaba konmuş bir fotoğraf makinesi oluyor. ama öyle çok felsefik bağlamlara da getirmemek lazımdır bence bu fotoğrafçılık mevzusunu. ya çekiyordur bir insan, ya da çekmiyordur. ama şunu bilirim, ben yandım eskiden siz yanmayın diye söylüyorum, kimseden ama kimseden fikir almayın. kendinizi geliştirin. okuyun, araştırın, uygulayın. saygılarımla.
huzur sesini shutter sesiyle tarif eden durumlar silsilesi. 2 gözün haricinde 3. göz diye tanımlasam yeri var. nasıl derler anları tekrar yaşamak için kaydediyorsun aynı öyle.
Gazeteci Nilüfer Demir’in Bodrum’da çektiği Suriyeli küçük Aylan’ın sahile vurmuş cansız bedeninin fotoğrafı, haber etiği tartışmasına neden oldu. Kimi “mülteci dramı seyirlik oyun değil” derken, kimi “gerçeklerin gün yüzüne çıkması için gerekliydi” dedi. Bilinir ki: Bir fotoğraf binlerce söze bedeldir.
ABD’nin Nagazaki’ye 9 Ağustos 1945’te attığı atom bombası sonucu 143 bin 124 kişi hayatını kaybetti.
Ölenlerden biri, isimsiz küçük Japon çocuktu…
Joe O’Donnel atom bombası sonrasında Nagazaki’ye ilk girenlerden oldu.
Ölen kardeşini yakılması için krematoryum önüne getiren ve bir asker gibi duran Japon çocuğunun yüz ifadesi unutulacak gibi değildi.
Joe O’Donnel defterine şu notu düşecekti:
“Nagazaki, 1945. On yaşlarında bir çocuk gördüm sessizce yürüyen. Sırtında bir bebek taşıyordu. Japonya’da o günlerde, çok sık görülürdü sırtlarında kendi küçük kardeşlerine sahip çıkan çocuklar, ama bu çocuk açıkça diğerlerinden farklıydı.
Yüzündeki ifadeden ciddi bir nedenle buraya gelmiş olduğu görülebiliyordu. Ayağında ayakkabısı yoktu. Yüzü kaya gibi sertti.
Bebek ise uyuyor gibiydi.
Çocuk beş ya da on dakika durdu.
Beyaz maskeli adamlar ona doğru yürüdü ve sessizce bebeği tutan ipi çıkarmaya başladılar. O zaman bebeğin ölmüş olduğunu gördüm.
Adamlar bebeği el ve ayaklarından tutarak ateşin üzerine yerleştirdiler.
Çocuk, alevleri izlerken, dimdik ve hareket etmeden duruyordu. Dudağını o kadar kuvvetli ısırıyordu ki alt dudağına kan oturmuştu.
Ateş güneş batımı gibi hafif hafif yandı ve bitti.
Çocuk arkasını döndü ve sessizce uzaklaştı.”
Ne ilginç rastlantıdır…
Joe O’Donnell…
Nagazaki’ye atılan atom bombasının yıldönümünde, 9 Ağustos 2007’de hayata gözlerini kapadı…
11 Eylül saldırılarını gerekçe gösteren ABD, Afganistan’ı bombalamaya başladı.
Başta Kabil olmak üzere binlerce insan komşu Pakistan’a kaçtı.
Afganlı mültecileri komşu ülkeleri kabul etmedi.
Afganlılar sınırlara yığıldı. Açlık-susuzluk özellikle çocuk ölümlerine sebep oldu.
Erik Refner, çocuk ölümlerinden birini çektiği fotoğrafla ölümsüzleştirdi.
2001 yılında Pakistan sınırındaki mülteci kampında hayata veda eden bir minik çocuğun fotoğrafıydı bu…
Yakınları, yaşamının daha başlangıcındaki kız çocuğunu son yolculuğuna hazırlarken, gazeteci Erik Refner, fotoğraf makinesinin deklanşörüne bastı… Fotoğraf dünyanın birçok gazetesinde yayınlandı.
Batılılar çok üzüldü ama o kadar!
Mülteci sorunu hâlâ sürüyor.
Ve hâlâ bizlere sürekli “ etik mi değil mi” tartışması yaptırılıyor!
