geçen akşam 70 küsürlük validem 70 küsür yıllık fotoğraflar çıkardı zulasından. annemin anneannesinin fotoğraflarını gördüm en eskilerin arasında ve annemin hiç görmediğim çocukluğunu gördüm. zamanda yolculuk yapmak neymiş gördüm. hem o fotoğraflar, hem de annemin gözleri dolu dolu sanki dünmüş gibi anlattığı o anılar, içim öyle garip oldu ki.
hiç bizim çekindiğimiz fotoğraflara benzemiyorlardı, amatör ellerden çıkan o fotoğrafların hepsi birer sanat eseri gibiydi. geçmişe yaptığımız o sıcacık yolculuktan sonra o sanat eserlerini incitmeden yerlerine yerleştirip, odamın en güzel köşesine koydum. torunlarımın torunları da görürler belki bir gün kim bilir.
36 lık film zamanlarında anları ölümsüzleştirmekti amaç. Şimdilerde amaç ise "ayyy çokkkk kötü çıkmışım" nidalarıyla güzel pozu yakalayıp, üstündeki elbiselere, gittiği mekana yorum yaptırmaktır.
ileride geriye dönülüp bakıldığında hatırlanmaya çalışan şeylere dair en somut kanıtlardır bazen gülme krizlerine sokar bazen ağlatır bazen yırtıp amak gerekir sağlık açısından.
