fotoğraf çekildiğinin farkında olduğun an da yapaylaşan bir hareket. farkında değilsen doğaç doğal süper bir şey çıkarır ortaya ki her şeyin natüreli doğalı makbüldür artık.
genelde gözlere ulaşmayan gülümsemedir. sadece yanak kaslarını yana doğru hareket ettirip, deklanşöre basılmasıyla biten, ortalama 20 dişi sergileme hareketidir.
bir de hiç gülmeden poz veren insan tipi vardır ki bu ayki marie claire' de onlardan bahsediliyor(muş)..*
(bkz: victoria beckham)
bizden de
(bkz: cansu dere)
sonuçta bir anı, bir hatırlama aracı olan fotoğrafın, güzel iyi ve hoş duygular yaşanmış zamanları insan zihninde tekrar canlandırması amacıyla yapılan mimik, surat ifadesi.
tam fotoğrafı çeken kişi 'gülümseyiiiiinnn' dedikten sonraki ilk 2 saniye içinde yapılanı çok güzeldir. ama fotoyu çeken arkadaş son anda bi şey farkeder, bu 2 sn olur 4 5 7 8... bizim güzelim gülümseyişimiz de tarihe karışır aptal bi şey çıkar ortaya.
yarınlara kalacak, çoluk çocuk tüm sülalenin bakıp bakıp soyunuzun sopunuzun sizi hatırlayacağını düşündüğünüz karecikte sempatik gözükmeye çalışma durumudur.
ne kasarsın kendini bırak yahu rahat ol diyeceğim; ama bir tür ananedir bu aslında. açıp bakın şimdi aile fotoğraflarına "ulan benim ailemde hiç mi nemrut suratlı adam yokmuş", "tehey be amma güleç sülalem var", "rahmetli de ne güler yüzlü tatlı dilliydi". hadi anladık fotoğrafta yeterince yüzü gülmüş de dil ne lan? herkes bir sevgi pıtırcığıdır o karede sormayın. neyse efendim; düğmeye basılır, flaş patlar, fotoğraf çekilir ve bitmiştir artık. herkes eski yerini alır, surat gülümseme ifadesinden çıkarılır. öyle yalancıktan samimi pozlar falan verilir işte hepsi bu. hele ki ilkokulda dönem sonu fotoğrafçı gelirdi okula. böyle toplu fotoğraf falan çekerdi. ulan ne hikmetse hep o fotoğraflarda sınıfta en gıcık olduğum çocuğun yanına düşerdim, sanki başka yer yokmuş gibi. ama fotoğraf çekileceksin ya. flaş patladıktan sonra sen de git istersen ağzını burnunu patlat veledin; ama öncesinde sarılacaksın, mümkün mertebe yanaşacaksın, hatta omzuna kolunu atacaksın, tabi o da senin omzuna. öyle olurdu eskiden. çekilen fotoğraflarda biri omza kol atarken diğeri estetik görünsün diye belden kavramazdı. "ne belinden kavrıycam lan! benim senden ne eksiğim var, ben de omzuna atacam" düşüncesi hüküm sürerdi o zamanlarda. herkes bir mutlu mesut olurdu ki fotoğraflarda sormayın. yahu ben gülmek istemiyorum; hatta yanımdaki gıcığa iki kulak yapmak istiyorum. yok, fotoğrafçı abi hemen uyarırdı:"çocuklar iki kulak yapmıyorsunuz evladım". "ıyyy ee netcez abi ya böyle duracak mıyız armut gibi?" "yok sarılın şöyle, gülümseyin". ulan yanıma sınıfın en uyuz çocuğu denk gelmiş ne diye sarılıyım, sevmiyorum ki herifi hiç; ama yok mecburen saadet tablosu çıkacak ya ortaya sarılacaksın. atacaksın omzuna kolunu. neyse attık kolumuzu omzuna, o da benimkine atacak tabi. bekliyoruz samimiyet tamamlansın diye. o da ne çocuk kolunu belime dolamaz mı? "hösst lan napıyon. sen de benim omzuma atacan kolunu, ne belimden kavrıyon." diyeceksin de ağzını açamıyorsun ki zaten esas duruşu zor almışsın. fotoğraf çıktıktan sonra uzun uzun baktık. suratımdaki gülümseyişin yapmacıklığı beş yüz metre ilerden anlaşılıyordu da bir şey dikkatimi çekti; yanımdaki gıcık pek bir mutluydu be.
zor ve yapmacık olay.. fotoğraflar güzeldir de bir de objektif denilen şeye bakılmasa..he ama gerçekten içinizden gülmek geliyorsa eğer o an ozaman başka..
Aslında hic istememesine ragmen, 6 fotograf cektirmek icin fotorafciya gelen kisinin madur oldugu olaydir. 'size gulmek cok yakısıyor' diye kandırılırsınız. Ve o 6 fotoraftada sebelek gibi gulmus oldugunuzu sonradan, aci bir sekilde farkedersiniz.
'' anayasa nın 773. maddesinin 2 bendinin a fıkrasına göre bu bir zorunluluktur'' desem kimsenin 'yok ulan öyle bir şey' demeyeceği bir olaydır, zira her fotografçı sizi tebessüm ederken çekmek ister ve sizi buna zorlar 'lütfen gülümseyin, biraz daha' gibi sizi gülümsemeye teşvik eder, onun dışında bir arkadaşınız, amcanız, dayınız, kardeşiniz her kimse fotografı çeken, aynı şeyi ondan da duyarsınız 'gülümseyin çekiyorum'...
mantık şu aslında; ilerde birgün birileri fotograflara bakacak olursa sizi asık suratlı görmesin, 'e ama ben o gün üzgündüm neden gülümseyeyim ki?' diye düşünmekte dogrudur ve şahsen ben böyle düşünüyorum. haksız mıyım turgay abi?
