Kendi çapımda icra ettiğim ve bana her akşam farklı bir macera yaşatan hobi.
Bizim evin oraya geceleri domuzlar geliyor. Eve çok yaklaşamıyorlar gerçi köpekler rahatsız ediyor ama ben arabayla kısa bir intikal sonucu onları buluyorum ve fotoğraflıyorum.
Bazen domuz ararken kirpi, tilki, tavşan falan gördüğüm de oluyor ama onları çekmek zor, kaçıyor namussuzlar.
Ben herkesin mükemmel fotoğraflarını çekiyorum. Açı,ışık,ortam ayarlıyorum. Beni çekenler öyle bir çekiyor ki sinirim tepeme çıkıyor fotoğrafları görünce.
Gözün mü kör kardeşim bu nasıl açı bu nasıl çekim. Sinirlendim.. ortam çok iyiydi of.
bazen günlerce beklersin bir fotoğraf için. doğru zaman, doğru yer, doğru ışık.
Bazen makine ile değil sadece gözünle fotoğraflar sın gördüğünü.
en yakın dostumun çektiği bir fotoğraf vardı şimdi bulamadım fotoğrafı. fotoğraf Erzincan Kemaliye'de yüksek rakımda bulunan bir tarladan çekilmişti. Tarlanın ortasında bir elektrik direği var bu direği kadrajın tam ortasına yerleştirerek manzara fotoğrafı çekti. fotoğrafı gören insanlar sadece "niçin böyle fotoğraf çektin hiç güzel değil" yorumları yaptı. aslında fotoğrafın güzel olmamasından ziyade orada o direğin, tarlanın ortasında ne işi var demek isteniliyordu fotoğraf da.
kişinin adeta dünyayı manipüle etmesidir. her şey senin elinde. koskoca dünyayı avucunda tutuyorsun.
görmek, yakalamak zor iştir azizim. her önüne gelenin kendini fotoğrafçı zannetmesi ise hayli bir komik.
hala kendimi fotoğraf sanatçısı olarak görmüyorum. benden çok daha iyileri var.
Asktir. Soguktan it gibi titrerken bile dur az yaa der insan kendine, az daha cekeyim sonra isinirim. Yada yerlere yatar kalkar, islanir, ama degerdir. Bir de ortaya cikan her temiz kare evlat gibidir.
eksi editi: bu entry siz yazarlara bir tebessüm ettirmektir. nasıl bu kadar eksi aldı anlamadım. bu dinci kafası harbi başka bir şey, hakaret olarak falan mı algıladı dersiniz, muhteremler.
