fotoğraf tekniklerini kullanarak resimsel yapıtlar oluşturma sanatı. bir fotoğrafın hangi nitelikte olduğu zaman sanat yapıtı haline geleceği konusu oldukçe tartışmalıdır. belirsiz olmakla birlikte, ayırıcı ölçütün gerçeği sadece yansıtmakla onu yorumlamak arasındaki fark olduğu söylenebilir.
ilk gerçek fotoğraf 1827 de n. niepce tarafındanfransa da çekildi. 1838 de j.daguerre kendi adını taşıyan "daguerreotype" i buldu. 1840 larda kağıt üzerine tabetme yönteminin ve 1871 de jelatinli duyarkat ın icadı fotoğrafçılığın temellerini hazırlamış oldu. bundan sonraki gelişmeler bir yandan tekniğin yetkinleştirilmesi ite yandan da, sanatsal anlatım yollarının geliştirilmesi doğrultusunda olmuştur. fotoğrafta sanatsal anlatım önceleri resim sanatının çizgisini izlemekteydi. tüm 19. yüzyıl boyunca fotoğraf sanatçıları gerek konuları, gerekse de bu konuları işleyişleri açısından, genellikle dönemin başarılı ressamlarının yapıtlarına öykündüler. başka bir deyişle fotoğraf sanatı, ressamın fırça ve kalemle yaptığını fotoğraf makinesi ile yapmaya çalıştı. gerçekte fotoğraf sanatının 1920 lerde doğmaya başlarığı söylenebilir. paris'te atget'in çalışmaları ve almanya'da bauhaus'un fotoğrafı bir sanatsal çalışma konusu olarak öğretim programı içine alışı bu alanda önemli bir aşamadır.
teknolojinin sanata ve insanlığa kattığı estetik bir yargıdır. uğraşan kişilerin incelmesine ve zarifleşmesine sebebiyet veren,her geçen gün daha da gelişen sanatın güzel bir koludur.
Sanılanın aksine eline makina alıp ot böcek veyahut yoldan geçen şeker kedileri çekmek değildir, facebook için profil fotoğrafı çekmek hiç mi hiç değildir . içinde bir komposizyon barındıran emek verilerek yapılan sanattır.
"resim ve yontu alanında, ekâbiran takımının, özellikle de fransada (ve her kim olursa olsun bunun tersini söylemeye cesaret edeceğini sanmıyorum) güncel amentüsü şu: ben doğaya ve yalnızca doğaya inanıyorum (bunun için geçerli nedenler var). sanatın tam bir doğanın yeniden üretimi olduğuna ve bundan başka bir şey olmadığına inanıyorum (ürkek ve ayrılıkçı bir tarikat tiksindirici doğal nesnelerin dışarıda bırakılmasını istiyor, bir lâzımlık ya da bir iskelet gibi). böylece bize doğanın tıpkısı olan bir sonuç verecek sanayi ürünü mutlaka sanat olacaktır. öç alıcı bir tanrı bu kalabalığın dualarını kabul etti. daguerre onun mesihi oldu. ve o zaman kalabalık şöyle dedi: madem ki fotografi tıpkılık konusunda istenen bütün güvenceleri sağlıyor (buna inanmıyorlar, aymazlar!) sanat da fotografidir. ( ) fotografi sanayi, öğrenimlerini tamamlayamayacak kadar yeteneksiz ya da tembel, bütün başarısız ressamların sığınağı olduğundan, bu evrensel düşkünlük yalnızca körleşmenin ve budalalığın izlerini taşımakla kalmıyordu, ama bir öç almanın da rengine sahipti. ( ) ama şuna eminim ki, fotografinin kötü uyarlanmış gelişmeleri, esasen bütün o salt maddi gelişmeler gibi, fransız sanatındaki yaratıcılığın, zaten onca az olan yaratıcılığın kurumasında fazlasıyla yardımcı olmuştur. ( ) eğer sanatın işlevlerinden herhangi birini üstlenmesinde fotografiye izin varsa, yığınların ahmaklığında bulacağı doğal ittifak sayesinde, çok geçmeden sanatın yerini alacak ya da onu tamamen yozlaştıracaktır.
sairlerin tanrısı lakaplı (bkz: charles baudelaire) bu cümlelerle fotoğrafçılığın asla sanat olamayacağını, sanat kavramının yanına bıle yaklasamayacağını anlatmıs .
