ister faşist denilsin, ister sorunlu, bu hayatta herkes bir şeyler izleyip üzülürken, ağlarken çok az haber beni duygulandırmıştır. kendim ve sevdiğim 2-3 insandan başka hiç kimse umurumda olmaz, hiç kimseye acımam. vicdan ve insani yönüm yok denilecek kadar az. haberleri izlerken izlediği insanla aynı duyguları paylaşan insanlara hep özenmişimdir. yaşadığım zorluklar mı beni bu hale getirdi, hep mi böyleydim bilmiyorum ama, annem sen küçükken canı yanar diye sınıf arkadaşına vurmazdın diye anlatırken hep içim acır. şu okuduğum şey hiç birşey ifade etmedi mesela bende. böyle de bir ruh halindeyim.
