tam olarak böyle bir arkadaşım var benim. çocuk o kadar alışmış ki bu duruma artık kendini frenleyemiyor (bkz: yürüyor efendim durduramıyoruz).
karşısındaki bir mekanda rastladığı garson, aynı büfe sırasında rastladığı birisi ya da mekanda arka masasında oturanlar hiç fark etmiyor.
resmen birisine arkadaşça nasıl yaklaşılır unuttu. biz de alıştık artık bu hallerine.
yan masadan buz isterken, otobüs hattını sorarken, yağmurun yağıp yağmayacağını tahmin etmeye çalışırken bile karşısındakiyle flörtleşmesini muzip bir gülüşle karşılıyoruz sadece.
