Sanırsam bob rafelson'ın 1970 yapımı five easy pieces filminden Ingmar Bergman 1978 yapımı autumn sonata'yı çekerken oldukça etkilenmiş ve Bergman sinemasını gerçekten seven biri olarak sosyolojik, psikolojik ve varoluşsal açıdan Five Easy Pieces gerçekten çok daha muhteşem. Her sahnesi çok boyutlu okumaları tetikliyor, dahası bunu bağırmadan yapabilen bir film. Bob Rafelson hem senaryo, hem sinematografi açısından iz bırakıcı, çok özel bir eser yaratmış. Jack Nicholson'ın hayat verdiği robert eroica dupea karakteri çok içten ve "entel" çok bilmiş burjuvaların "sahte" zırvalıklarına insani esaslı tepki verdiği sahne de müthiş. Hem yol sahneleri hem de Robert'ın Catherine ve babası ile olan sahneleri feci güzel. Her şeyiyle çok ama çok özel olan bu harika ve malesef underrated filmin finali de varoluşsal açıdan fevkaladenin fevkinde...
70'li yıllardan, jack nicholson yine döktürdüğü bir karakter filmi. karakter filmi olduğu için bir şeyler yazmak spoiler olacaktır. sadece diyeceğim, film boyunca izlediğiniz adamın arada kalmışlığını, hayatta başarısız olmuş bir tip olduğunu hissediyorsunuz. bize sadece ailesinin müzisyen bir aile olduğu ve kendisinin çok başarılı bir şekilde piano çaldığını söylüyorlar. sonrasında anlıyorsunuz ki bu adam hayata küsmüş, hiç bir şekilde tatmin ve mutlu olmuyor, sürekli bir arayış içerisinde. artık buradan sonra , karakterde kendinizden de bir şeyler bulmaya başlıyor ve merakla filmi izliyorsunuz.
