peter pan'in olusumunu gayet dokunakli sekilde anlatmayi basarabilmis marc forster filmidir. yazar j m barrie, icindeki cocugun durtuleriyle gercek yasam arasinda kalmis; andaval karisiyla vakit gecirecegine cocuklarla vakit gecirmeyi tercih etmis ve bu cocuklarin yasantisi uzerine bir oyun yazmistir. iste hikaye budur.
insan bu filmi izledikten sonra keske ben de odamin kapisini acsam da kimsenin girmedigi dunyaya girsem der. keske bir aksam yemeginde kimin aslinda kime nasil laf soktugunu ve neleri ima ettigini analiz edip arkalarindan konusmaktansa, burnuma kasik yapistirir, eglenirim der. keske parkta ciddi bi sekilde oturup gazete okumaktansa kopegimle bir sirk ayisi ile dansediyormus gibi dansedebilsem der.
"tamam, soz ne icki icicem ne sigara. ne de gece kuluplerine girmek isteyecegim, yeter ki buyumeyeyim" denir salak gibi.
johnny depp gibi adami bile cocuklastirmis bir filmdir bu, ki kendisine 'bay les' lakabi takan bir adamdir depp.
şu anda bir yandan sümüklerimi silip, bir yandan entry girmeye çalışma sebebim olan muhteşem yapım. baştan sona insanı kucaklayan, sıcacık, güldüren, salya sümük ağlatan, küçük peter'a hasta eden, johnny deep'e sempati oluşturan*, kate winslet'a bir kere daha hayran bırakan filmden öte şey. yönetmeni kim diye baktım hemen, marc forster'mış gel de daha çok sevme şimdi bu filmi. neverland'e göç edip buraları terk edesim var acayip.
ayrıca kendimle ilgili bir ayrıntı keşfetmeme sebep oldu bu film. en sevdiğim film les choristes'ti şimdi bir de bu çıktı demek ki ben çoluklu çocuklu filmleri seviyorum, benim ruhuma onlar dokunuyor**.
şimdi 2005 oscar ödüllerini inceledim de, sevgili akademi üyelerine sormak istiyorum: ey güzel akademi, 2007'de abigail breslin'i yardımcı kadın'a aday yapmasını biliyorsun da*, freddie highmore'a ayıp olmamış mı biraz? bu filme bir müzik oscarı vermek yeterli mi yani? little miss sunshine'a senaryo oscarı veren akademi, siz zaten les choristes'i de eli boş göndermiştiniz, biz de sizi ciddiye alıyoruz.
"Uykunuzun kaçtığı bir gece Finding Neverland' i açın. Işıkları kapatın. Koltuğun bir köşesine kıvrılın ve ara vermeksizin James M. Barrie' nin Peter Pan' i yaratma sürecine tanıklık edin. Filmin müzikleriyle duygu yoğunluğunu doruklarda yaşayın. Filmin bitimiyle birlikte hemen yatağınıza girin ve Neverland' i ziyaret edebilmek için uyumadan önce peri tozlarını üzerinizde hissedin."*
bir dönem boyunca okulda peter pen ile yatıp kalktıktan sonra bu filmi izlemek, her şeyin birbiriyle uyum içinde oluşu filmi özel kılıyor benim için. depp, winslet ve daha önce nerede gördüm diye düşünüp trainspotting'de olduğu aklıma gelen macdonald. müzikleri, renkleri ve hikayesi ile tam bir film. harika ötesi bir film.
ben bunu daha önce neden izlemedim diye kişinin kafasını taşlara vurmasına sebebiyet veren filmdir.ayrıca bu yaştan sonra insanda peter pan ı tekrar okuma isteği yol açmaktadır.
--spoiler--
tahmin edilebilir bir sonu olmasına rağmen son sahneleri insanın boğazını düğüm düğüm etmektedir.oyun evde oynanırken , annenin çocuklarıyla birlikte oyunu izlediği sahneler de izleyiciye son darbeyi vurmaktadır.
--spoiler--
"Olmayan ülke" yi neden bunca zaman sorgulamadım dedirtir izledikten sonra. Bunca zaman gerçeklere boyun eğişinizi, kapana kısılmış yaşamınızı... Oysa bir penceredir "neverland", istediğiniz zaman gidebileceğiniz bir başka dünyadır. Filmi izlerken, olduğun dünyadan sıyrılıp bir başka diyara yol alırsın. işte bu yüzden bir "film" demeye kimsenin gönlü elvermez. O bir masaldır...
