ezginin günlüğü'nün en çok dinlediğim sanat eseridir. böyle şarkılar artık malesef yapılamıyor. o kadar dünyada üzülücek şey varken buna bile üzülüyorum. bir kısım;
--spoiler--
Dağıldım gecenin karasına
Artık kimse kıramaz beni
O kül gibi deniz o sessiz kız
Kayıp bir sandala binip gitti
Ne sen söyledin derdini
Ne ben sevdiğime inandım
Unut geçen eski günleri
Bunca yıl sonra nasılsın
Anlardım aklından geçenleri
Sustukça konuştuk sanki
Sevdaymış meğer o içimizde
Yıllardır uyuyan deli
Sessizlik sensin geceleri
--spoiler--
