öğrencinin son finalden çıkıp, yaz tatiline doğru ilerlerken, fakültenin kapısına son bir kez bakarkenki sevincidir. aklındaki tek şey eve gelip uyumak uyumak uyumaktır.. o gün 1 günlüğüne de olsa finalleri düşünmeme kararı alınır. nitekim sonuclar açıklanmaya başlandığında, ister istemez kara kara düşünülecektir zaten.
kısa bir aralığa tekabül eden sevinçtir ki son finalle ilk final arasında en az bir iki hafta vardır ve son finalden hemen sonra ilk final sonucu açıklanmıştır.
finaller bitince yorgunluk had safhadadır ve önce eve gidip güzel bir uyku çekip akşam da arkadaşlarla buluşup kafa değıtmak planlanmaktdır. eve ulaşıldığında meraka yeni düşüp okul sitesine bı bakayım not var mı açıklanan denilince görülür ki ilk bütünleme, not görüntüleme sisteminden size el sallamaktadır. evet rahatlama ve sevinç daha başlamadan bitmiştir.
o an ki burukluk ve hezeyanla ilk önce hocanın ismi ve cismi daha sonra dersi müfredata koyan kişi daha sonra yök,dekanlık ve fakülte gibi merciler ve en sonunda da sınav da kopye vermeyen inek insan bir güzel yad edilir oracıkta.
işte böyle birşeydir bu finalleri biten öğrencinin sevinci, okul ev arası bir otobüs mesafesi kadar kısadır.
özgürüm artık bu dünya benim der gibi bir mutluluk vardır yüzünde. anlık değil hatta gün boyu sürer o sevinç ancak akşam aileden birileri sınav nasıldı die sorduğunda gerçeklere açılır gözler.*
