yaşama sevinci. duvarımın en manidar parçası. gerçeğin hayale açılan kapısı.
işi gücü bırakıp bazen saatlerce onu seyrederim. şemsiyeyi tutamayacak kadar güzel elleri var. sarhoş eden zerafeti, dişlerini fırçalamadan önce içtiği sigarası ve binlerce kelimelik izi şurada. 4 köşe bir kağıt parçasının tek öznesi hatta. elbisesinin rengini bilmesem de yüreğime yasladığı başının heyecanı ve ellerimi kapatan saçları sımsıcak.duvar bile utanır nem almaz, rüzgar bile yavaşlar koparmaz, güneş bile serinler yakmaz, geceyse asla ışığını karartmaz, duvarımın en güzel öznesi.
duvarlara bakmaktan keyif alır oldum.saf heyecanlarımın geri dönüşüne kadeh kaldırmak için bir bakışım yeter.dedim ya elbisesinin rengini çözemedim ama saçları simsiyah.çağırsam çıkıp gelecek sanki. aramızda 100 cmden daha kısa bir mesafe ve yeniden yeşeren bir anlaşma, budak budak.gözbebeklerime dolup boşalacak.uyandığımda gülümsetecek.uyurken yastığı sevdirecek.pişt baksana diyip laf attığımda arkasına dönüp bakacak.
pişt baksana, sana diyorum, pişt baksana bana.her şey tamam da o askılı ince elbisen ne renk? pişt baksana bana uykudan yeni kalktım, film afişindeki rüya...
