her şeyi tek yönüyle bilen/idrak eden/bilmek isteyen/ÖĞRENMEK iÇiN ÇABA HARCAMAYAN insanlar tarafından ajite edilen çocukluktur. israil'de çocuk olmaktan hiç bir farkı yoktur. iki yakada da çocuklar burunlarında kan kokusuyla uyanırlar, büyüklerinin yaptıklarından dolayı.
gelen tanka taş atmak ise ayrı bir aptallıktır, saldırıyı meşrulaştıracak bir eylemdir. bunu farkedememektir filistinde çocuk olmak.
aciz olmaktır, mazlum olmaktır. tanklara karşı sapanlarla, taşlarla karışı koymaktır. babanın elleri kelepçelenmiş götürülürken, annene, ablana tecavüz edilirken hiçbir şey yapamamaktır filistinde çocuk olmak.
farklıdır filistinde çocuk olmak. ne annesi istediği oyuncağı almadı diye üzülen çocuk gibidir, ne de yaramazlık yaptı diye babası tarafından kulağı çekilen çocuk gibidir.
'babamın ellerini bağlayıp nereye götürüyorlardı anne?'
'anne, gece bom bom sesler geliyor, sonra birileri ağlıyor, korkuyorum anne'
'baba, hani camiye ayakkabıyla girilmezdi? bu adamlar niye giriyorlar baba?'
...
gibi cümleler kurmaktır filistinde çocuk olmak.
--spoiler--
israilli çocuk: babam dedi ki; siz araplar şeytansınız, teröristsiniz, hayvansınız!!
filistinli çocuk: babam bana hiç bir şey demedi, sizinkiler öldürmüş!!
--spoiler--
gerçek silahlarla oyun oynamak ve anne babanın yanıbaşında ölmesini görmektir. bu çocuk büyüyünce ancak psikopat olur başka ne olabilir ki. filistin de yaşanan insanlık suçlarına kulak tıkayan sözde çağdaş dünyanın kendi çocukları okula giderken roket saldırısı ile ölüyor mu acaba ?
ateşle dans etmek. acı ve gözyaşı denizinde yüzüp diken üzerinde güneşlenmek ve haykırışlarını su yüzeyine yazıp yüzlece, binlerce defa unutulmaktır. sevdiklerini bir bir yitirip, her gün elleri çaresizlik içinde göğsüne dayamaktır. havadaki barut ve nefret kokusunu oksijenden daha çok içine çekmektir.
filistinde çocuk olmak her gün ölmektir. bazı odakların iğrenç iştahları için aç ve arkasız, rezilce yaşamaktır.
kan ve gözyaşının hiç durmadığı bir coğrafyada yaşayan çocuktur. top oynayamaz, koşup gülemez, her yerde işgalci, katil israil askerleri ve çatışma. o cocuk sadece intikam hırsıyla büyüyecek.
kim ne derse desin belkide bizlerden çok daha şanslı ve olgun olmaktır. çünkü oralarda çocuk olmak ; aldığı her nefesin kıymetini bilerek onu içine çekmek , gece yatağına yattığında sahip olamadıklarını değil olduklarını düşünmek ve mutlu olmak , anne babanın hala bir arada olmasından mutluluk duymak ,önüne konan yemeğe burun kıvırmamak kısaca hayata tutunmaktır.
bir uçurtmanın peşinden koşan nice çocukların oldugu neşeli zamanlar vardı çok eskiden. muhtemelen bakarak uçurtmanın renkli kuyruguna hayal kuracaklardı ve gün gelecek bize hediye gelen burun büktügümüz bilmem ne marka ayakkabılara onlar beş takla atacaklardı eminim.
lükse eksik kalan bu çocuklar acı öykünün kahramanları olamayacak kadar savunmasız kalmayacak, oyuncakların içine bomba koyacak bir zihniyetin havaya savrulan parçaları olmayacaktı.
ellerini kaldırıp gökyüzüne dogru söylenecekti barış şarkılarını neşe içinde belki de! oynarken kırmızı başlıklı kız masalını, kurtlara yer verilmiyecekti kendi sahnelerinde.
kendi akranlarına mektuplar yazacaklardı sessizce! ama asla izin verilmeyecekti bombaların üstüne "NiCE YILLARA ÇOCUKLAR" denmesine.
bittigi için kopmuş parmakların kuvveti, asılı kalmışken hayata dair umutlar tek temennim yazılanların bu olması gerektigi;
"zamansız umutlarımızı aldıgın o günlerde, içine kırgınlıgımızı sundugumuz mektuplar karaladık sana en has şaşkınlıgımızı da içine koyarak. sevgimizi de katıp yazdıgımız müsvettelerimizi buruşturup savuracagız kanlı aynana!
ve dev aynanın tuzla buz olacagı o gün;
kağıdın ağırlıgından değil yazdıklarımızın ağırlıgından bogulacaksın kendi kanında"
Saklambaç denilen oyunu felsefe yapmış çocuk olmaktır. Sürekli saklanır kendisini öldürmek için arayan gözlerden. Sürekli kaçar kendisine doğrultulan silahlardan.
Çok hızlı koşmayı öğrenemk zorundadır. Ebe olmamak değildir derdi belki ama, yakalanmaması gerekmektedir. "Akşam ebesi, kilit" diyerek kaçamaz evine, çünkü su uyur düşman uyumaz. Kilit falan dinlemez ebeler. Her an size dokunup sizi ebe yapabilirler.
Top oynamayı bilmez Filistin' de çocuklar, çünkü top deyince havan toplarını bilmiştirler.
Seksek oynamak demek kopmuş bir bacakla yürümeye çalışmaktır. Kör ebeyse gözüne sıçramış bir saçmayla kör olup yürümeye çalışmaktır.
Uçurmak istediği bir uçurtmanın askerler tarafından vurulmasıdır.
Filistin' de çocuk olmak, hayatın bir oyun, oyunlarınsa gerçek olmasıdır. Bir çocuğun sadece bilgisayar oyunlarında görmekten öteye gitmemesi gereken savaş denilen iğrençliğin, hayatın ta kendisi olmasıdır.
hepimizin televizyondan izlediği, tanklara, israil askerlerine sapanlarla taş atan çocuklar... çocukluklarını yaşayamayan, akrabaları gözlerinin önünde ölen çocuklar. bunlar müttefikimiz israil'in yaptıkları. peki bizim hükümetimiz seyirci kalmaktan başka ne yapıyor? daha da kötüsü israil ile yapılan askeri anlaşmalar... ama kaçımız protesto mitinglerine katılıp da filistin halkı yalnız değildir diye haykırdı, doğru olan bu değilse nedir peki? rahat koltuklarımızdan bu çocukları izlemek, israile sövmek değil mi en kolayı...
'Her şeyden önemlisi, dünyanın neresinde olursa olsun, her kime yapılırsa yapılsın, herhangi bir haksızlığı her zaman içinizde hissedebilmelisiniz.' ernesto che guevara
kursunları misket, misketleri kurşun yapmaktır.
hayatı ne büyük ne çocuk olamadan elden kaçırmaktır.
teni gençlik şarkıları söylerken, gözlerinde bir ihtiyarın aglamasıdır.
Sapanına koyduğu taşları belki de hiç gerçekleşmeyecek bir özgürlük inancı için, dünyanın kana susamış, kurulduğu günden beri her daim kan akıtmış ve son güne kadar da kan akıtmaya devam edecek aşağılık ülkenin, hayvanlık ötesindeki bilince sahip kahrolası askerlerine fırlatmasıdır...
