dünya senaryolarına inanmaya başladığımdan beri atlattığım tüm keder çizgilerini kendi haline bıraktım. sorgulamak bir sonuca ulaştırmıyorsa artık kaderci oluyorsunuz belki, belki bu güçsüzlüğün en karmaşık kılıfı.
dünya senaryolarında rol alan bir figüran olduğumu anladığımdan beri başrolleri anlamlı bulmuyorum. genel senaryonun kalemi beni sevmeyebilir, saygı duymayabilirim. yürümeye başlamışsam, önümdeki yolu gitmek için değil, ne kadar tuhaf olabileceğini merak ettiğim için.
dünya senaryolarına inanmaya başladığımdan beri aşk tat vermiyor. figüranların dünyasında yıldızlar uzak ışıltılardır.
dünya senaryolarına inanınca birşey artık korkutucu gelmiyor. "yarın ne kadar kötü olabilir?", "daha ne kadar anlaşılmaz olabilir?" düşününce çok yormuyor artık. kendi senaryomun alışkanlıklarını keşfettim ve sıradışılıkların figüranlarda sahne kenarından izlenildiğini anladım. "hangi aşk daha umutlu, hangi yarın daha heyecanlı ve hangi gök yüzü daha mavi olabilir? " yarından haber almak için dünden görüp, bugüne bakıp kurgulamak... kendi senaryomun alışkanlıklarını ezberledim. küçük mutluluklar son kurabiyeler gibi ve çamura düşecek, kirlenecek...
dünya senaryolarına inanmaya başladığımdan beri, dünya senaryolarına inanmanın; kaybetmeyi kabul etmek, öğrenilmiş cesaretsizliğin kölesi olmak gibi çetrefilli hastalıklar olduğuna eminim.
ama yine de figüranların dünyasında yıldızlar uzak ışıltılardır.
