her türk vatandaşının görevidir.
lakin son yıllarda paşanın kişiliğini bazı mihraklar sahiplenmeye başladıklarından hatta atatürk ve çakmak paşa arasında bir ince farktan dem vurmaya başladıklarından kamuoyunda çakmak paşamız bir kesimin idolü halinde görülmektedir.
oysa iki büyük komutanıız savaşın her evresinde hiçbir görüş ayrlığı dahi yaşamadan omuz omuza mücadele etmişlerdir.
fevzi çakmak paşa'nın tarikat mensubu olması, namaz kılması, dinine bağlı olması onun cumhuriyetimizin emel taşlarından biri olduğu gerçeğini göz ardı etmemize zinhar engel olmaz.
bugün atatürk cumhriyetinin en önemli güvencesi olan türk silahlı kuvetlerinin merkez karargahı olan genelurmay başkanlığındaki en önemli salona da bu yüzden paşamızın aziz hatırasına istinaden "çakmak salonu" adı verilmiştir.
yıllarca her çetin şartta omuz omuza mücadeleederek bu ülkeyi bina eden iki komutanı bu şeklde kamplara ayırarak yaftaamaya çalışmak ise basit şark kurnazlığı, popülistlikten ziyade şerefsizlik ve ahlaksızlıktır...
vicdani olarak olması gereken birşeydir. özgürlüğümüz için mücadele eden her kişi gibi fevzi çakmak da sevilmelidir elbet.
ama bazılarının iddia ettiği gibi "atatürk'ün vatanı tek başına kurtarması" nı iddia eden kimse yoktur. aklı ve vicdanı olan herkes, o savaşta mermi taşıyanı da, askerine yemek yapanı da, öleni de, bacağı kopanı da sevmelidir. sevmiyorsa vatanıyla arasında sorun vardır, mutlu değildir demektir.
ama düşünmek gerekir; eğer mustafa kemal atatürk olmasaydı o savaş yapılabilir miydi? o savaşta mermi taşıyan fedakar analar bu savaşta varolabilir miydi? atatürk'ü sevmeyen sen; acaba hangi ülkenin anasının kimden peydahladığı çocuk olurdun?
atatürk gibi o savaşta var olan herkes sevilmelidir. ama unutulmamalıdır ki; atatürk olmasaydı o savaş asla olmazdı. olsaydı bile kazanılamazdı. kazanılsaydı bile hala padişaha tapar olurduk. hala halifelerin eteklerini öperdik. işte atatürk olmasaydı bunlar olurdu.
