kazanınca mağdur olurlar, kaybedince zaten mağdur olurlar. rakip kaybedince öfkeli biçimde sevinirler, rakip kazanınca zaten mağdurlar. adalet anlayışı gerçek adaletle, kazanmakla ya da kaybetmekle harekete geçmez. sadece rakiplerini taşlamakla ilgilidir.
tüm bunların altında, neredeyse bazılarının bebekliğinden itibaren gelen başarısızlık geçmişi mi vardır? hiç sevinmemeleri, öfkelerini hiç doğru yönlere yöneltmemeleri nedendir? bilemiyorum.
konuyla ilgili, mümkünse klinik psikoloji alanında 30-35 yıl deneyimli hocalarımız görüş belirtirlerse sevinirim.
