tarif edilemez bir duygudur. bir fenerbahçeli geçmişteki başarılarıyla duygulanır. ülke futbolunu en ileri götürme çabasındaki takımını izlerken duygulanır. duruşuyla örnek sergiler. bir fenerbahçe taraftarı her takımın taraftarına da saygı duyar. bu onun en büyük ve dikkat çeken özelliklerindendir.
birçoklarının aksine oynayacağımız maç öncesi "3 atarız-5 atarız, olmadı bi de final yaparız" tadında "atem tutem ben seni" moduna girmeden, efendi gibi maçımızı oynayıp, hemen akabinde yensekte/yenilsekte kesinlikle abartmadığımız (bkz: sol frame) gerçeğiyle bir kez daha yüzleşince kabaran hissiyat.
fenerbahceli olmanın kendisi tek başına gururların en büyüğüdür o ayrı.
sadece galibiyetlerimizde değil alınan mağlubiyetlerde dahi benden hiç eksik olmamış durumdur.
zico' nun maç sonrası çıkıp galibiyet konuşması yapmadan önce bafraspor teknik heyeti için duyduğu üzüntüyü belirtmesi takımımın sadece teknik hocaya değil adam gibi bir adama sahip olduğunuda hissettirmiş ve tekrar bu gururlanma hissinin doruklarını bana yaşatmıştır.
x takım taraftarına göre "x"li olmak, y takımın taraftarlarına göre "y"li olmaktan farksız durumdur.
herkesin takımı kendine özel ve güzeldir.
o yüzden diğer herhangi başka bir takımın taraftarı olmaktan farksız durum.
