bu gün gerek fenerbahçeli köşe yazarlarından, gerek fenerbahçeli yakın arkadaşlarımızından, gerekse fenerbahçeli sözlük yazarlarından sıkça duyulan yorumdur.
"biz tekiz, bizi kıskandınız, hepinizden güçlüyüz, biz finali 16 takıma karşı oynadık" safsataları ile saçmalayana dek oturup düşünmeleri gereken kişilerdir. Rakip olduğun takımlar seni mi destekleyecekti şampiyon ol diye? Şampiyon olan takımın kasasına 17 milyon(eski parayla trilyon) lira girmekte, rakip neden senin bu parayı almana göz yumsun? gelecek sezon 3 kulvarda yarışmaktan dolayı erkenden afallayacak bursaspor varken, neden senin kazanmanı istesin şampiyonluğu?
"Biz olsak çıkıp delikanlı gibi topumuzu oynardık, kimseye yatmazdık" ulen daha 3 hafta önce galatasaray zaten bursaspor'a çelme takıp senin birinci olmana vesile olmadı mı? Daha ne yapsın? Tabi ki ondan sonra seni destekleyecek hali yok, istersen tribüne gelip tezahürat yapalım şampiyon olun diye. Keza beşiktaş'ın da son dakikalara doğru attığı şut gol olsa maç 2-2 olacaktı.
Peki sen aynı durumda desteklermiydin galatasaray veya beşiktaş'ı? Nah desteklerdin, o yüzden azıcık empati yapalım. Şahsen galatasaray'lı olmama rağmen aynı durumda beşiktaş olsaydı yine beşiktaş'ın değil bursa'nın şampiyon olmasını isterdim. Eminim galatasaray'da aynı durumda olsaydı beşiktaş'da galatasaray'ın değil bursa'nın şampiyon olmasını isterdi. Zaten ekonomik manada dev olmuş istanbul klüperi birbirini destekleyecek kadar salak mı?
O yüzden her sezon başı böbürlenip, biz cumhuriyetiz havalarıyla herkesi kendinden soyutlayıp, ihtiyacın olmadığı halde sırf rakibin transfer etmesin diye futbolcuya değerinden fazla para verip, her yıl biz çifte kupa alacaz, üç sene üst üste şampiyon olacaz, avrupa'da gelinebilecek en yüksek mevkilere gelecez diyerek rakibinin başarıları ile, forması ile bilmem nesi ile dalga geçersen, işte ondan sonra böyle başını sıkıştırıp "bizi sevmiyorlar" diye ağlarsın.
fenerbahçe'nin şampiyonluk yarışında tepetaklak olduğu her yıl gerçekleşen klasik durumdur. Sanki galatasaray oynasaydı kendileri busa'yı değilde galatasaray'ı destekleyeceklerdi.
Galatasaray birde bursa ile beabere kaldı şampiyon olsunlar diye, ama beceremediler.* Allah'ın sopası yok diye boşuna dememişler.
--spoiler--
Aşama 1: Şok, Reddetme, Yalnızlık
Şok, reddetme ve yalnızlık ihtiyacı; aldığımız darbelere ve hissettiğimiz acılara verdiğimiz normal, biyolojik, sistemik tepkilerdir.
Hayatımızın bir bölümünü bir SK ile geçiren bizler hiçbirimiz incinmediğimizi ya da darbe almadığımızı söyleyemeyiz; sanki SKlerin bizim zayıf noktalarımızı bulup buralara nişan almakta doğuştan gelen bir yetenekleri varmış gibidir.
Reddetme; bize darbe vuran olayın, hastalığın ya da ölümün gerçekliğini inkar etme mekanizmasıdır.
Reddetme, kaybımızın sebep olduğu değişikliği bilinç düzeyinde kabullenmemize değin bir tampon, bir oksijen çadırı görevi görür.
Yalnızlık ihtiyacımız ise çeşitli şekillerde olabilir; örneğin, odamıza çekilme, duygularımızı tartışmaktan kaçınma, kendimizi sürekli meşgul tutma, telefona cevap vermeyi ya da konuşmayı reddetme gibi.
Aşama 2: Öfke
Öfke bir histir.
Diğer bütün hisler gibi, ne iyidir ne de kötüdür.
Sadece vardır.
Hislerimize hem kendimiz hem de çevremizdekiler için olumlu ya da olumsuz bir enerji yükleyen, bizim bu hisler sonucunda nasıl davrandığımız ve bu davranışlarımızın sonuçlarıdır.
Kişilik bozukluğu olan biriyle yaşarken, kendimizi hislerimizi çeşitli maskelerin arkasına saklarken ya da aslında hiç incinmemiş, üzülmemiş, kırılmamış, sinirlenmemiş gibi yaparken bulabiliriz.
ilişkimizi bitirdiğimiz ilk zamanlarda, sakladığımız ya da bastırdığımız bütün duygular yüzeye çıkar.
Her bir duygunun ortalama ömrü sekiz dakikadır - tabii, eğer kendi kendimizle konuşarak bu duyguları tırmandırmıyorsak.
Kendi kendimizle konuşmak, şimdiye dek geri planda tuttuğumuz düşüncelerimizin bir yansımasıdır.
En doğrusu, bu düşüncelerimizle terapi veya destek grupları gibi güvenli bir şekilde paylaşımda bulunabileceğimiz bir ortamda yüzleşmemizdir.
Aşama 3: Pazarlık
Bu aşamada Tanrı ile; veya olayları değiştirme, geleceği belirleme ya da acımıza son verme gücüne sahip olduğuna inandığımız yüksek kuvvet ile pazarlık etmeyi deneriz.:
Tanrım eğer ...... olursa bir daha hiç ...... yapmayacağım.
Konu SKB olduğunda, pazarlığımızın konusu SK ile ilişkimize tekrar başlayabilmemiz olabilir.
Aşama 4: Depresyon
Belirtiler şunlardır:
arkadaşlardan, aileden, sosyal etkinliklerden uzaklaşma;
aşırı alkol tüketimi;
tükenmişlik duygusu;
uzun saatler boyu uyuma, vb. içinde boğulduğumuz duygularımızın sayısı azalmış, şiddeti hafiflemiştir;
çünkü bilinçaltımız, bilincimizin başa çıkmadığı sonu gelmeyen ve dinmek bilmeyen duyguları küçültüp görünmez yapmaya çalışır.
Aşama 5: Kabullenme
Bu aşamada kaybımızı kabullenir, hayatımızdaki değişikliklerle yüzleşir ve hayatımıza kaldığımız yerden devam ederiz.
Kabullenme, hayatımızdaki insanı önemsemekten vazgeçtiğimizi göstermez; sadece o tedavi olmayı istemediği sürece elimizden kendi kendimize bakmaktan başka bir şey gelmeyeceğini kabul ettiğimizi gösterir.
Aşama 6: Umut
Kaybımızı kabullenmenin ardından geçmişimizi, bugünümüzü ve geleceğimizi birbirine bağlayacak bir anlam keşfetme arayışına gireriz.
Bu arayış, hemen başka bir ilişkiye başlayacağımız anlamına gelmez; genellikle kendimize bakmaya, kendimizi iyileştirmeye yöneliriz.
SK ile ilişkimiz sırasında aldığımız darbelerin etkilerinden kurtulmak için bir danışmalık ya da terapi hizmetine başvurabilir, veya devam etmekte olduğumuz terapiyi bu yönde sürdürebiliriz.
--spoiler--
