roma dönemi mimari sınavına gitmek üzere evden çıkmıştım. ilkokulların ders bitimi zamanıydı. yolda çok ufak boylu, boyu kadar çantayı taşıyan, boynunda suluk olan, montu, çantanın ağırlığı ile arkaya doğru çekilmiş, hava soğuk olduğu halde terden saçları ıslanmış, sevimli henüz taş çatlasana ilkokul 2. sınıfa giden bir çocukla karşılaştım. içimde çocukla sohbet etme isteği uyandı ve ağzımdan istemsizce şu sözcükler döküldü:
-ne yapıyon lan keranaci.
+hiç ne yapayım garı, gız satıyorum, kızların eteklerini galdırıyom amuna goyum. sen ne yapıyon hacı.
çocukla yaşadığım diyoglara "çocuk ve gençlerin ruh sağlığının bozulmaması için" devam edemiyorum.
