en cesur olanların buzla kaplı dağlardaki son sınırlarına yaklaşabildiği paradoks dolu problemlerin belirsizliğidir. cesur olmayanlar dağın eteğinden döner mirim. kimileri de bu yolda kendilerini feda etmektedir.
herkes kendi mantıksal çıkarımlarıyla nesnel saydığı fakat öznel olan görüşler ortaya atar. bu yüzden kesin değil belirsizdir. kesinliği bilim üstlenmiştir.
tamamen felsefe gibi kişiye özgü düşünce dünyasında, bu sorunları(?) sadece belirli adamları baz alarak çözmeye çalıştığımız içindir.
neden ben hegel, aristo, nietzsche, sokrates gibi düşünmek zorundayım felsefe konusunda?
neden onları baz almalıyız?
neden bir cisim/durum/kavram için "sadece siyah" veya "sadece beyaz" demek zorundayız? ikisi bir arada olamaz mı bir insanın kafasında? işte felsefeciler yüzünden mümkün değil bunlar. bu yüzden de problem çözülemiyor.
dönemsel farklılıklarla birlikte kesin sayılan önermelerin dışında kalan düşünceler bütünüdür. aristo devletçi bir tutum sergileyip köleliği savunurken john locke insan haklarına önemi vurgulamaktadır. önemli olan sekülerizm, ateizm, mistisizm, yaratılışçılık, dini gelenekler ya da bu gibi çeşitli felsefi inançların toplumu daha yaşanılır hale getirebilmesidir. gerisi kişinin kendine kalmış inançlar bütünüdür. elbette ki yalnızca optimist düşünceye göre hayatı şekillendirmek doğru kabul edilemese de kesin olan şeyler de vardır. hırs ve mücadele izafi birer kavram olarak örnek gösterilebilir. felsefeciler bu işin temellerini atmış ve dönemlerinde bir takım düşünceleri ortaya çıkarmışlardır. savunup savunmamak kişiye kalmakla beraber tarafsız da kalınabilir.
