çocukluk dönemlerimin vazgeçilmezlerindendir. imam efendi safların sık tutulması ricasında bulunur, niyet eder ve fatiha suresini okuma başlar. buraya kadar hersey normaldir. siz de arkadaslarınızla beraber ip gibi dizilmiş fatiha suresinin bitmesini beklersiniz ve o an gelir.
allah allah o ne gürültü. bazı cıvıtanlar falan olurdu imam ikinci surenin ortasına geldiğinde amin diye bağırırdı. sonrası kaçınılmaz son zaten. ilk selam verildiğinde caminin ileri gelenleri ensemizden tutup atardı dısarı. güzel günlerdi lan.
(bkz: hevesle baslayıp sonunu bağlayamamak)
