rock müzik tarihinin en "ominous", yani uğursuz ve meşum hisleri barındıran şarkısıdır. disintegration'da yağmur temasının açılışını yapan prayers for rain'den önce gelerek albümdeki gerilime dineyicinin aşina olmasını sağlar.
nitekim tüm cure tarihi içinde gitarların en sert olduğu şarkılardan biridir. bastaki yükseklik ve klavyenin soğuk tınıları, robert smith`in kendi varlığına lanet okuyan sözleriyle çok muazzam bir uyum içerisindedir.
