iki gözümün nuru annem ile muhabbet ederken kendisinin ilkokul arkadaşı olduğunu öğrendim. eskiden sınıflar organize değil tabi. dört kişi bir sırada otururlarmış. iki kız iki erkek. "sadece bizim sıranın tamamı oruç tutardı" diyor. ve yine diyor ki "nasıl kandırdılarsa artık çocuğu, yazık oldu." ne de olsa insanın en saf duygularıyla yaşadığı bir zaman çocukluk.
şimdi bu akşam annem kenarından köşesinden de olsa üzüldü de bu bokları yedirtenler ne zaman üzülecek?
televizyonlara çıkıp polise taş atan o piç kurularını savunan arlanmaz insanlar, çocuk olsa dahi babası için endişelenen polis, asker, zor şartlarda görevli kimselerin çocuklarını ne kadar düşünüyorlar?
sağcısına da solcusuna da laf ediyoruz da kötüye kötü demedikçe siyasilerin seçim propagandalarını istanbul 'un fethi 'nden daha coşkulu kutlarız.
