45 yaşından itibaren dile pelesenk olması muhtemel cümle. 6 ila 22 yaş arası okulda geçiyor diye düşünürsek, bunun sınıfta kalmasını, üniversiteyi uzatmasını, yüksek lisansını, askerliğini de eklersek, yaş 30'u bulur. geriye kalan 15 senede de iş bulma, aileyi mutlu etmek adına evlenme, yine aileyi mutlu etmek adına çoluk çocuk sahibi olmak derdine düşmek derken, anlamadan uçup giden yıllar sizi bir anda 45 yaşına getiriverir. oysa çocukken "amca, teyze" dediğiniz adamlar bile 30 yaşındaydı. şimdi siz o amca dediklerinizden bile daha büyüksünüzdür, fakat ne amcalığı ne de teyzeliği kabul edemezsiniz. zira henüz yaşamadıklarını vardır, aklınızın bir köşesinde; dağ kamplarında sabahlamak, ateş etrafında şarkı söylemek, bungee jumping yapmak, yamaç paraşütüyle ölüdenizde süzülmek, derileri kuşanıp, bir chopper grubuyla beraber sahilden türkiye turu yapmak, otostopla uzaklara gitmek gibi pek çok şey kalmıştır. bütün bunların çoğunu yapmadan,yarım yaşanmış gençlik hikayeleri ve hayata veda edecek yaşlara yaklaşmanın verdiği hüzün ile dilden dökülen söz öbeğidir. artık farkındasınızdır ama ne fayda, ne o enerji, ne de o heves kalmamıştır bünyede.
edit: ukte.
