nasil baslanirsa baslansin, istenildigi kadar farkli yon verilmeye calisilsin, karsilasilan finalin ayni olmasi durumudur. siddetli dejavu, ve yuksek dozda dusunme icerir. sifir noktasinda kesinlikle saklamayiniz ve kullanmadan once farkli bir baslangic deneyiniz. yan etkileri olarak uykusuzluk ve fazladan dusunme gozlemlenebilir. beklenmeyen bir etki goruldugunde geberin daha iyi.
rutin ya da hayati onem tasiyan hamlelerdeki adimlarin planlanmasi, yakin gelecegin isabetli tahmin edilebilmesini gerektirir. kendi icerisinde sonsuz dongude daralan bir sekilde ortaya cikan bu zorunluluk; planlanan hamlenin ilk adiminin gelecegi tahmin etmek olmasini saglar. genel yargiya gore, basarili bir kestirme yapabilmek icin deneyimlerin yani sira dusunebilmek de onemlidir.
-her sey aslinda dusunmektir.
bitise ulasmak icin dusunmek; yari yolda takilip dusmek..
sonucu olumlu ve olumsuz degerlerine gore dusunmek; sonucu bilerek hareket etmek.. aslinda sonucu bilmemek, ama yasayabilmek..
serbest cagrisimlar, bir refleks olarak dusunmek; sonuca giden yolda beyin firtinasi yapmak.. ki en macerali dusunme secenegi budur..
-hepsi sadece dusunmek..
yanitlar uretmek icin sorular dusunmek, veya sorulari cozecek yanitlari dusunmek..
hayatin tamami dusunmek..
-neyin yanitlari?
hangi bilinmeyen sorularin kancasindayim ki ben, sanki dunyayi kurtaracakmisim gibi.. kendi sonumu iple cekerken, ipin uzerinde asili duran ve elime takilan soru isaretlerini saga sola savurmaktan nefret eden biri olmak, yanitlarin altinda kendimi bogmak icin yeterli bir mazeret.
- dusunme!
hangisini? bilindik olanlari mi, yoksa bilinecek olanlari mi?
aslen birden fazla sonu olabilecek bir olay da tek sonucludur. yalnizca cikarimlarin dogrultusunda bu sonucu iyi ya da kotu olarak degerlendirisin.
yasanmisliklari at bir kenara. atarken dusunmeden gozunun onunden oylesine bir gecir sadece. yasanacaklarin getirecegi sonuclar yeniden ayni olacak. dondurmanin sonlarina dogru yaklasirken kulahinin en tatli yerini yememek icin daha ne kadar tutabilirsin kendini, kacinilmaz. en sevdigin yeri yoksa atacak misin? hayir. o halde bilinen sonlari neden sevmiyorsun, neden alismiyorsun halen? neyi bekliyorsun, yeniden farkli bir baslangic mi? dusunme bunu da. sen de dusunme. cunku sicagin atinda o serinleten sekerli dondurmayi yerken, tek odaklandigin anlik zevkin. belki bir anlik sonrasi aklina gelebilir, ama o zevkin tadini bozmaz, yalamaya devam edersin dondurmani. cunku insansin, ve icgudulerinle hareket ediyorsun. cunku insansin, dusunme yetisini sonradan kazanan tek canlisin. cunku insansin, icindeki hayvansal duygular, bazen dusnmenin de onune gecebiliyor. birak gecsin, iyidir, dusunme.. ama yine de dusun, belki bu defa o kadar hizli baslayamayabilirsin. ya da hic baslayamayabilirsin.
..ve biri yaklasiyor arkamdan. sevgilim belime mi sarilacak, yoksa katilim beni mi bicaklayacak? katilimle sevgili olabilme ihtimalim veya sevgilimin katilim olma ihtimali nedir.. dusun.. denklemi kur, ikisine de deger ver, esitligi sagla ve sonuca ulas. deger ver.. deger.. hepsine deger. dusunmek.. sevgilim katilim olsun, once belimden sarsin, belki kulagima bir sey fisildayarak yavasca opsun. sicak.. nefesinin sicakligi.. son bir sevisme olur mu.. olmasin. sonu ayni. ve farkli bir baslangica yoneltecek. sevisme olmasin. sicak nefesiyle olumu kulagima fisildasini, ama.. kaliyor havada.. dusun.. sevgilim katilim olsun, once belimden sarsin, sonra bir eliyle gogusumu oksasin.. enseme ufak bir opucuk belki. sevismeden, ama beni severek, benim onu sevdigimi bilerek.. dusun.. sadece bicagi sapla. dusun.. farkli baslangic.. ama sonuc ayni. ben ayni yerdeyim, sen.. yoksun. ben ayni sondayim, dusunyorum.. sen ordasin. ben farkli baslangictayim, sen.. katilimsin.
ben sadece dusunuyorum.. dusunme! yoksun. yokum.. dusunme!
..
keske olum kadar her sonu sevebilseydim.. suna inaniyorum ki, insan olumunu hissedebilir. ve bir insan, ancak o zaman dusunmez. metafiziksel sorularin yanitini gorebilir veya goremez, fakat ekstradan bir rahatlik sahibi.. ve olumun zevkini icerisindeki rahatligiyla cikarir. kaninin son damlasinin aktigini gormek gibi lezzetli bir rahatlik. ancak bilindik sonlara olan alisamama durumu, onlari sanki her biri farkliymiscasina tekrardan heyecanli bir sekilde karsilamaktan kaynaklaniyor. nitekim hepsinde de yasanilan bosluk duygusu birbirinin aynisi. muzik calarin pilinin bitmesi sonucu kulakta kalan son notanin yarattigi cinlama, giderek cirkinlesen ve biterken de butun keyif ve neseyi kisiden emen ses gibi bir bosluk bu. bazen dusunmek, olumun getirecegi rahatligi bu boslukla birlestirip nirvanaya erisme isteginin tetikcisi olabilir.
simdi hepsini dusun!
en bastan sona kadar. en basindan, sonuna kadar. sonundan, diger basina, ve onun da sonuna kadar. en sondan, diger bir basa kadar..
dusun..
daha once izlemistim bu filmi, ustelik yonetmen koltugundan ve defalarca.
her sey sifir noktasinda, baska bir bitisten once yeni bir baslangic zamani.
bu defa hangi yone, kac derece aciyla gideceksin? ve sana bir ipucu vereyim mi?
haha! evet. aynen oyle.
artik dusunme..
bitti.
başlangıçlar hep farklıdır da niye aynıdır sonlar. kalıplaştırıyor muyuz yoksa kendimizi. ezberler miyiz yapmamız söylemiz gerekenleri. selam dememiz gerek şimdi. akşam olunca iyi akşamlar. kızınca bağırmak gerek.
kim söylemiş üzülünce gülünmez diye. kim öğretti bize bunları acaba?
yanlış anlaşılmaktan mı korkarsın ey insan. neden elini uzatmazsın sana kaş çatana. neden düşünmezsin seni üzenin de kendi üzüldüğü için sana eziyet ettiğini. kim mutsuz olmak ister ki. öğrenir sadece zamanla. kalıplarda yaşadıkça hayatı ve ezberledikçe ilkokulda dağların isimlerini ezberlediği gibi.
dağlar koyar yaşadıklarına. aralardan sular akıtır. köprüleri yıkar. her başlangıca hayal kırıklığı ile nokta koyar.
noktalı virgülü de virgülü de sevmez insan.
nereye koyacağını bilemez ki.ezberlediği ilk harfin büyük olacağı ve kocaman bir noktadır cümlenin sonunda.
bu yüzden her başlangıcını hep aynı noktalar. *
