Eğri oturup, doğru konuşmak gerek. Fakirliği öven, edebiyatı yapan insanlar her zaman fakir insanları uyutmak için konuştu. "Fakirler devrim yapacak" "Ezilenler yakacaklar barikatları, dünyayı" dendi. Öyle bir şey yok. Fakirsen madende ölüyorsun, tersaneden düşüyorsun, inşaatta can veriyorsun... Çevreni "para" ile sustuyorlar, "para" ile haberlerini yaptırmıyorlar. Para ile en iyi hukukçuları tutabiliyorlar, sen gidip iki kelime edene dek sayfalarca savunma yapabiliyorlar. Senin çocuğun ölürken onların çocukları Lamborgini ile caddeleri ağlatıyor. Paran yoksa haklıyken yerde tekmeleniyorsun. Hatırlayın. Veya adamlar herhangi bir gayret göstermiyor, kuru soğan yiyor evinde ve "devrim" diyor. Hangi devrim parasız oldu? Deniz Gezmiş banka soymadı mı para için? Bolşevikler para için neler yaptı biliyoruz? Che ve Fidel, Batista rejimini yıktıklarında parasız mıydı? Bunlar sadece bir örnek. Oturup evde beklemek ile bir şeyler değişmez, fakirler zenginlerin üzerine çıkamaz. Kendini kandırmak bu. Milyon kişi sokaklarda yürüse bile üzerlerine bırakılacak bombalar ile durdurulabilir. Bu da "para". Tatlı su solcuları ve ütopik insanların kendilerini kandırma ve olaylardan sıyrılma yolu bu. Zenginlerin fakirleri kontrol altında tutma yolu bu. "Fakirler her şeyi yapar" düşüncesi. Yapamaz. Paris Komüni kurulduğu zaman esnaf adamlara saldırdı önce müşteri gelmiyor, para kazanamıyoruz diye. O yüzden güçlüyü ezmek için güçlü olmak gerek. Bu dünyanın en büyük gücü ise para. Kazanılmalı ki diğer her şey kazanılsın.
Yaşamın kıyısında filminde tuncel kurtiz rahatsızlanıp hastaneye kaldırıldıktan sonra 'yaşlılık kötü bir şey amına koyim. hiç iyi bir şeyini görmedik.' diyor ya fakirlik de böyle bir şey işte. Kim ne derse desin iyi tarafı yok amına koyim. Evet.
fakirlik çok boktan bir şeydir; çevrenizdeki herkes tatile gider, siz bakar bakar dertlenirsiniz. insanlar son model arabalara biner; sizse akbilinizde bile neden para olmadığına yanarsınız. millet muhabbet, sohbet ederken siz fakirliğin vermiş olduğu üzüntüyle sadece dinlersiniz.
not: işin özeti fakir insanlar her şeyden geri kalmaktadır. sürekli üzüntü ve sinirlilik halindedirler.
Resim dersinden nefret ederdim. Herkesin monami boyaları varken benimki dandik bir şeydi. millet Beyaz resim çantası taşırken ben babamın birinden aldığı kumaş çanta da tasiyordum.
Beden dersinde spor ayakkabimin altı yirtikti onuda Almancı komşumuz vermişti ama genelde beden eğitimi esyalarimi evde unuturdum bilinçli olarak.
Annem meyve suyu kutusuna hoşaf koyardı üstünü bantlardi ben hızlıca acarmis gibi yapardım.
Fakirliğin sebebine gelince babam köyde traktörle giderken tır çarptı. Tır devrildi üstündeki yük telef oldu.
. . . o da bir şey mi kardeşim ben orta birdeyken babam bana orta üçün tarih kitabını almıştı üç sene kullanmıştım.
. . . babam çok akıllıydı rahmetli.
maddi olan halinin maddi olmayan etkileri çok daha büyük olan hayattaki bir "durum" çeşidi.
maddi olarak fakirlik o kadar kendinden önemli şeyi tetikleyip besliyor ki...
O ruhsal bozukluk, psikolojik baskı insanı çökertiyor. Evet.
Yemek sepetinden saatlerce iskender menü, bilmem neli balık, şusi, ahtapot, toratella vs ot bok bakıp o mu bu mu dedikten sonra kalkıp evdeki kel makarnayı haşlamak.
Bir fakir olarak içerisinde bulunduğum, çagâ, zamana ve yere göre değişmeyen, evrensel bir gruptur. Ama fakirler ölsün. Neden ayaklanmıyoruz? Neden sömürü düzenine başkaldırmıyoruz? Çünkü biz aptal köleleriz!
Her bayram Kuzenler arkadaşlar yeni elbiseleri giyer çıkar ben ve kardeşimde milletin eskisini yeni gibi giyer sevinirdik.
Herkes renkli renkli bisikletler sürer bense onlara 25 kuruş verip bir tur atabilir miyim diye sorardım.
Mahalleye Allı Güllü gelirdi herkes annesine camdan seslenirdi anneler para atardı çocukların hepsi sıraya girer alırdı. Bense onlara bakıp ağzım sulanmasın diye eve çıkar onlar Yeyince geri aşağı inerdim.
Kış ayında kısa kollu üstüne kısa kollu giyer üstüne hırka giyerdim dışarı çıkarken.
Zeytin peynir ve domates üçlüsü yegane besin kaynağımız olmuştu.
Hayat bize hiçbir şey sunmadı belki ama biz de olanlarımızı kaybetmedik! Annem babam kardeşim ben... sımsıkı sarıldık birbirimize geçecek diye. Ve geçti de! iyi ki o zor zamanları yaşadık diyorum bazen: vicdan sahibi olmuşuz fark etmeden...
bir osmanlı sözüne göre, insanın saklayamayacağı üç şeyden biri.
ilki aşk'tır. Bunun ne olduğu inanın umrumda bile değil.
ikincisi öksürük. ne kadar basit bir fizyolojik olay gibi görülse de geldiğinde engel olmak, nefesi tutmak kadar zordur sonuçta.
üçüncüsü ise fakirliktir. fakirsen ya fakirsindir ya sonradan görme. kaşık tutuşundan ekmek bölüşüne kadar. doğduğunda sana biçilen hayatın en sağlam etiketidir çünkü. aşk kadar soyut ya da öksürük kadar somut da değildir. yine de bu sözün belki de en gerçek tarafıdır fakirlik. Evet.
--spoiler--
Varoşların aşıkları gerçek olur çıkarsız
Bende seni öyle sevdim gözüm gibi yalansız
iş ararken kahvelerde inanan gözlerin vardı
Aş pişmeyen ocaklarda aç doyuran umut vardı
Yağmur çamur varoşlarda sımsıcak yürekler vardı
Yalın ayak çocuklar da tertemiz gelecek vardı
--spoiler--
En kötü kısmıda annen olsun baban olsun dogum gunleri oluyor ve sen yillarca seni yetistiren insanlar hediye almak icin bedeninden once fiyat etiketine bakakala durumudur.
Dar bir ekonomiye sahip olmaktır. Fakirlik zordur. Her zaman ay sonunu nasıl getiririm diye düşünürüz. ihtiyacımız olan bir elbiseyi, ayakkabıyı alırken karamsar oluruz. Çünkü bunları almamız halinde, evin diğer ihtiyaçlarına para kalmaz.
Fakir yaşamak ayıp değil elbette. Ama bunun sınırı şu olmalı. Kimseye muhtaç olmadan yaşamak. Varsın fakir olalım. Önemli değil. Sonuçta herkes bir yolda birleşiyor. Hepimiz insanız. Zengin olan insanlar biraz daha duyarlı olup fakirlere yardım etseler, ortada fakir insana rastlamak zor olurdu. Öyle günlerin gelmesi ümidiyle.
