egoları tavan yapmış kendini bi şey sanıpta o şey olmayan karaktersiz ve kişiliksiz,gerçek dostluğu büyük bir arayış içinde olmasına rağmen bulamamış daha da cok uzatılacak bi çok renksiz özelliğe sahip kişiliğin sözüdür bu.kendi gönlü fakirdir.ha bu onun umrunda mı, orası meçhul ...
arkadaşlığın maddiyatla alakalı olduğunu düşünen ezik bünye düşüncesi. cebinde parası kalmadığı zaman arkadaşıda kalmayacağını düşünemez aynı zamanda. fransız şarabı içip, kıçıma buzlu badem sokup sıfır "0" muhabbet yerine, demli çay eşliğinde sabaha kadar dostça muhabbet tercih sebebidir.
insanın özünün, kültürünün, fikirlerinin aileden, dış dünyadan -çevreden- öğrendiklerine, deneyimlediklerine bağlı olduğunu düşünürsek; aşırı bireyci-benmerkezci, yarı sürüngen iddiasıdır. bu iddia sahibinin daha doğru düzgün cümle dahi kuramadığını görünce anlıyorsunuz ki; canlı olmaktan öteye insana yaraşır özelliği yoktur kimi insansıların.
maddi durumu iyi olmayıp alamayacak olanlar özenmesin diye dışarıda herhangi birşey yemeye izin verilmeyen bir kültürden bu noktaya mı geldik, bu kadar yozlaşmayı ne ara becerdik diye düşündüren enntry.
yauşaklık falan değildir. hür irade sonucudur. hem sanane lan amcıx, kimle arkadaş olacağıma sen mi karar vereceksin?
davul bile dengi dengine demişler ya hani, kişinin kendinden maddi anlamda daha dar kapasitesi olan insanlarla arkadaşlık yapmamasıdır. yolda üstü başı leş gibi bir evsiz gördüğünüz zaman tiksiniyorsunuz ya, işte bu nedenle bu adama laf edecek hakkınız yok. ses kes. zırvalama.
evet, dedim ya arkadaş olmuyorum fakirlerle, yani eskiden oluyordum ama artık bıraktım. ayrıca eskileri de rafa kaldırdım. bunu nedeni de; daha evvel arkadaşlık yapma hatasına düştüğüm fakirlerin, benimle sadece param için haşır neşir olduklarını anlamam. bir araya geldiğimiz zamanlarda "hadi bir yerlere gidelim" dedikleri zaman çoğunluğun kararına itiraz etmek gibi ibnece özelliklerim olmadığı için, sesimi çıkarmadan riayet ediyordum. lakin bir yerlere gidip, bir şeyler yiyip içen bu pezevenkler ve kevaşeler, nedense hesap geldiği zaman ya tuvalete kaçıyorlardı, ya "cüzdanı evde unuttum" diyorlardı ya da gözlerini masum bir kedi yavrusu gibi açıp "param yok" diyorlardı.
hani bazı istisna durumlar yaşanır, eyvallah. ancak bu asalaklık olayı rutine bindiği an, insan bazı şeylerin farkına varıyor ve kendini kullanılmış gibi hissediyor. ulan pezevenk; cüzdanı evde 1 unutursun, 2. de yemem ama hoş görürüm, 3. ise ağzını yüzünü sikerim it!
bu hüzünlü geçmiş dönemin yarasını ve zararını zaman zaman sadrazam taşşağı olan arkadaşlardan çıkarıyorum. hesaplarıma göre 2 yıl sonra zararımı çıkarmış olacağım. o zaman kadar bizim taşşaklar, onları ampaladığımı çakmasalar bari..
