''parasızlık gaflettir'' diye düşünen ahmakların içinde bulunduğu aciz durumu belgeleyen düşünce. özellikle parası bol, nerede ne yaptığı belli olmayan, vaktini zamanını, dandirik dundirik yerlere para harcamaya adayan, kişilerin fikri bu yöndedir ki, fakir olarak nitelendirilebilecek kişilerin fikirlerini alma düşüncesini dahi duymaz, nasıl olsa o daha akıllıdır, ayrıca burnu kaf dağında olmak sözü de, tam buraya cuk diye oturur, hani parası vardır ya, herşeyin kendi kontrolü altında olduğunu düşünür, ''dur sen yapamazsın, edemezsin, sen ne bilirsin zaten, senin işin bana hizmet; buradaki kast sistemindeki üst sınıf benim'' edasındadır her zaman; ama bilmez ki, yeri geldiğinde olmadık şeyler * dahi kendisini frenleyebilir, soluğunu kesebilir, hayatın paradan, böbürlenmekten ibaret olmadığını kendisine ve kafasına dank ettirebilir.
iyi eğitim almanın para ile doğru orantılı olduğu bir eğitim sisteminde olağan olan durumdur. bu, fakirlerin salaklıklarından ziyade imkansızlıklarından dolayı ortaya çıkar. ancak aralarından bir kaç carette caretta kendilerini üstün zekaları sayesinde kumsaldan engin denizlere atarak kurtarabilir. gerisini ise onları aptallıkla suçlayan yırtıcı kuşlar kahvaltı niyetine yutar. çarklar arasında ezilirler.
aslında bu sosyolojik bir incelemenin gerçekligidir.
fakir olmasından dolayı aptal degildir insan fakat sosyologlar olayı şu yönden ele almaktadırlar;
bir kişi dogdugu andan itibaren beslenmesi ve çevresi ile eş olarak zekası gelişir.
bütün vitaminleri alıp, dengeli beslenen bir insan ile hayatında agzına et koymamış bir insanın zekası eş seviyede gelişmez.
