zenginliğin başa bela olduğu durumdur. neyse ki zengin değilim. gerçi mutlu da değilim. maddi arafta kalmış bir asgari ücret insanıyım. ama şüphesiz eskiden ben çocukken çok daha mutluyduk. herşey daha tat veriyordu. 18 saat yapılan otobüs yolculukları, bahçede meyve ağaçlarını sulama, bakkala gitme, bisiklet binme, köşe kapmaca oynama, akşam ailece bahçede çay içme.. alamadığımız şeyin acısı 1 saat sürer sonra normal yaşantıya dönerdik yine güler eğlenirdik. sıkılırsak atari oynardık misket oynardık ama bir yolunu bulur yine mutlu olurduk. her yol mutluluğa çıkıyordu 90larda iki binlerin başında.. şimdi zaman mı değişti biz mi değiştik bilmiyorum ne yapsak boşmuş gibi geliyor artık. mutluluktan eski tadı almayışımızı artık fasfakir olmayışımıza bağlıyorum.
fakirlik ve mutluluğu parayla yan yana koysalar fakirliği seçerdim
fakir avuntusudur. para hakkında söylenen kötü sözlerin bu kadar çok olmasinin en önemli nedeni vecize yazarlarının ekseriyetle fakir olmasıdır.
para nefis bir şeydir. hayatta yerine başka birşey ikame edemeyeceğin nadir şeylerdendir. ya vardır, ya yoktur. hemen hemen herşeyi satın alır. satın alamayacağı şey yoktur zira satın alamayacağı bir şeyin muadilini mutlaka satın alır.
