bir ömür çalışıp yedirdiği evladı için gerekirse emekli maaşını da yüreğini de feda edecek babadır. Cebi parasız, ama gönlü zengin babadır.
Bir çöp kazanıp babasının önüne koyamamış duygu fakiri evlada fazla babadır.
ne güzel babadır o.
babasının bu halinden belki utanan, belki fakirliğini suç olarak gören evlat da var işte. lazım olan parayı o adam ciğerini satar bulur, evlat da sağda solda sik sik babasını çekiştirir. "peder gene zırnık koklatmadı moruk! sadaka veriyo sanki amk" diye aklı sıra ortamda prim yaptığını düşünür.
öyle evladın amına koyim, babayı da başımda gezdireyim.
Okudugumda dahi beni duygulandiran basliktir. Bu baba; babamdir, babalarimizdir.
Babam yokluk icinde buyumus ve en korktugu seylerden biri de bizim parasal sıkıntılar cekip birilerine muhtac olmamizdir. Cocuklugumuz babamin frdakarliklari ile gecti. Sonra biz buyuduk, universite meslek hayati derken bilmem kac yasina geldik. Bir meslegim var ve cok sukur iyi bir gelirim de var; babacigim hala her konusmamizda paramin olup olmadigini sorar. Bir emekli maasi var sadece. Ama paraya ihtiyacim olsa gider birinden borc ister yine de yardimci olur. Baba kalbi denilen durumdur.
Ataerkil toplumun getirisidir.babadır ya o candır. Cebinde 3 kuruş parası bile olmadığını bilirsiniz ancak "evet lazım" cümlesini hiçbir zaman diyemezsiniz. Çünkü onu mahcup etmek istersiniz. Onun anuna koymak istersiniz!!
