bazen villamızdan dışarıya bakıyorum ve aşağıda kalan insanları gözlüyorum.o kadar küçükler ki...bense yukarıdayım ve yalnızım. içimde bir yara var. şiddet ve cinsellikle kapamaya çalıştığım bu yara hala kapanmadı ve kapanmayacak da. çünkü mükemmel olmak, her istediğine sahip olabilmek yoruyor beni. farklı duyguları da tatmak istiyorum. hiç uçağa binmemiş, dubai görmemiş, havyar yememiş, armani defilesi izlememiş, film galasına davet edilmemiş insanlar gibi hissetmek istiyorum. bir an için çaresizliğin, ümitsizliğin nasıl bir şey olduğunu hissetmek istiyorum. belki de tedavimin tek yolu bu. ezik olmanın nasıl bir şey olduğunu hissedebilirsem belki de içimdeki yara kapanacak. bir kızın beni reddetmesine ihtiyacım var belki ya da birkaç gün aç kalmaya. bilmiyorum...her şeye sahip olmak yoruyor beni ve işte o anlarda fakirlere imreniyorum
fazla iddialı konuşmaktan hoşlanmam ama insanlığın söylediği ve dinlediği en büyük yalan, büründüğü en kolpa roldür..
zaten fazla iddialı konuşmaktan da hoşlanırım, kimi kandırıyorum?..
