ah dostlarım peşinen söyleyeyim; öyle bir teknik henüz geliştirilmedi, bu yüzden lafı hiç uzatmadan fakir arkadaşı ekipte istemediğinizi söyleyip yol verin.
üniversite yılları, henüz 19 yaşında genç bir laikim.
vizeler bitmiş, biz arkadaşlarla tapuoğlu*nda oturmuş hem notlar hakkında kritikler yapıyor hem de bir kaç günlük şehirden kaçma planları yapıyoruz, tabi bu esnada da bizi gören mekan sahibi hemen durumdan vazife çıkarmış, çalmakta olan müziği kapatıp çelik'in o inanılmaz ötesi, müzikte insan sesi ve tınıların uyumu hakkında tüm bilinenleri altüst edip, hiçliği tarik edinip sonsuza ulaşmanın sırrına erdiği muhteşem eser onuncu yıl marşını açmıştı.
bir kaç gün şehirden uzaklaşmayı düşünüyorduk, çeşitli planlar, programlar geliştirdiysek de cem'in önerisi olan sapanca'ya gidip sanapca gölü kenarındaki butik otellerde kafa dinlemek içlerinde uzlaşıya varılan plan oldu.
lakin ufak bir sorunumuz vardı. biz ekibi ben, kaan, cem ve serap'tan oluşturmayı düşünüyorduk yalnız yanımızda vize öncesi ders notlarından faydalanmak ve bize mini dersler vermesi için aramıza aldığımız abdullah'ta vardı. fakir ve dindar olduğu için pek hazzetmediğimiz abdullah'ı salt vizelerde işimize yarar diye almıştık ama o kendini fazla kaptırmış ve kendini bizim bir parçamız sanıyordu. işte klasik fakir beyni böyle dostlarım, o fakirliğine bakmadan, utanmadan bizimle arkadaş olabileceğini sanıyor...
bu fakirler niye böyle anlamıyorum ya neyse!
biz planlar kurarken de yanımızda olan abduş sanki onu da o fakirliğine rağmen aramıza alacakmışız gibi yorumlar yapıyor, "yok oraya gitmeyelim şuraya gidelim" gibisinden önerilerde bulunuyordu, en son sapanca fikri için o da "aa bak bana uyar" dedi.
şimdi abduş'u bir şekilde ekipten şutlamamız gerekiyordu, o fakir haliyle bizimle takılsa itibarımız iki paralık olurdu dolayısıyla çeşitli bahanelerle onu tasfiye etmeye çalıştık.
kaan: abdullah a3'le gidicez 5 kişi çok sıkışık olmaz mı ya? abdullah: yoo kaan sorun değil, ben dindar babamdan broadway'ini isterim onla gelirim hem bagajından da faydalanırız. cem: apo sen bir iş buldum bu arada orada çalışcam diyordun sanki? abdullah: o problem olmaz, zaten tatil bir kaç günlük sorun olmaz. kaan: aslında sen kalıp ders çalışsan bize çok faydan olur. abdullah: gerek yok zaten ben sadece derste dinliyorum ve evde de ufak bir tekrar yetiyor bana şu an çalışacak bir dersim yok. serap: ya aptuş biz sevgililerimizle gidiyoruz, sen sıkılmaz mısın? abdullah: benim sözlüm merve'de gelir, hem arkadaşlarımla tanışmış da olur? kaan: peki para sıkıntı olmaz mı, malum gideceğimiz yer biraz pahalı ve sen öğrencisin? abdullah: yo ben geçen yaz tatile köye gittim o yüzden o zaman pek para harcamadım, param var.
abdullah'ın onu şutlamak için her girişimimizi bir şekilde savuşturması sinirlerimi acayip bozmuştu ve kaan'ın "aşkım dur" telkinlerine rağmen patladım;
- ya abduş sen ne laftan anlamaz fakir bir şeysin ya, yarım saattir anlatıyoruz anlamadın mı, seni istemiyoruz ya, illa her şeyi açık açık söyleyelim mi, senin gibi bir fakir ile biz çağdaş laik ve modern insanlar aynı ortama nasıl gidelim ya! sen fakirsin biz çağdaşız, derslerde yardımcı oldun aramıza aldık, teşekkürler, ama artık istemiyoruz ya, sen köyüne falan git ne işin var bizle pis fakir aaa! sinirlerim bozuldu ya anlamıyor musun?
abduş bu sözlerden sonra rengi kaçmış bir şekilde mekandan ayrıldı. Abdullah gittikten sonra arkadaşlar "ya biraz ayıp oldu allahın fakirine" deselerde ondan kurtulduğumuz için mutluydular...
aynı duruma düşerseniz* götünüze girecek tekniklerdir. insanları zengin fakir diye soyutlamakta üstüne olmayan bu sistemin köpekleştirdiği insanların kullanacağı adi tekniklerdir.
sapancadaki butik otellerin pahalı olduğunu öğrendiğimiz sallamasyon hikaye.bari akdenizden bi yer seçte daha inandırıcı olsun amına koiim.sapanca lan köy bildiğin.
böyle bir yazı yazmak olabilir, bence düşüncelerini öğrense seninle aynı ortama girme tenezzülünde bile bulunmazdı, midesi almazdı diyorum.
(bkz: ebenin amı ali sami)
