fotoğrafta da gülmeyeceksek ne zaman güleceğiz şu hayatta? herkesin sadece fotoğraflarda mutlu olmasına bile tahammül edemeyen insanların varlığından haberdar olunca, gerçek hayatta niye mutlu olamadığımızı anlamak çok da zor değil.
Normal olan durum. Ya ne olacağıdı? Herkes bakın ben çok mutluyum hayatı lay lay lom yaşıyorum alemlerdeyim heey havasını verme çabasındadır ego denen olgu yüzünden.
aslında mutlu gibi olmasıdır. içlerinde ne olaylar olaylar vardır kim bilir ama her zaman bizim çok iyi grubumuz var biz çok eğleniyoruz havası katılır. içlerindeki hüzünleri biraz olsun unutmak ve dışarı yansıtmama çabası.
örnek verecek olursak; twitter da herkesin bilge oluşu veya olmaya çalışması.
o kadar çok özlü söz okudum ki, aydınlanmamı tamamladım ve artık dünya'ya daha değişik açılardan bakıyorum.
değildirler efendim. en azından herkes değildir. sırıta sırıta fotoğraf çekildikten sonra aklıma gelen 'şükür hadi bu da geçti' düşüncesi ve ardından normale dönen ifadem bunun kanıtıdır.
lise ve universite yillari birbirinden farklidir bu durum icin. lisede herkes yasadigi 'depresyonun'u dile getirir iletilerinde, paylastiklari sarkilarda. universite yillarinda ise asil 'cool' olanin gezip tozmak, surekli disarilarda takilip ortam gormek oldugunu dusunurler. boylece yakaladiklari her firsati kendilerini sosyal ve mutlu insanlar olarak dusundurtmek icin tasarlayip paylasirlar. mcdonalds'aa gidip fotograf cekinirler neseli neseli ve "uni life" adli bi albumde paylasirlar. resimlerin altina oyle yorumlar yaparlar ki zannedersin iki hafta sonraki vizeler semsiye olup ruyalarina girmiyor bu genclerin.
